آیه ۱۷ - سوره نمل

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ حُشِرَ لِسُلَیْمانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ الطَّیْرِ؛ سلیمان بر تختش نشست و باد او را تا وادی مورچگان حمل کرد، از قضا در آن وادی طلا و نقره میرویید و خداوند مورچهها را مسؤول آن گردانده بود، امام صادق (علیه السلام) در این‌باره میفرماید: «خداوند صاحب وادی و درّهای است که در آن طلا و نقره میروید، و مسؤولیّت نگهداری آن را بر عهده‌ی ضعیفترین مخلوقات خود یعنی مورچهها نهاده است، که اگر شتران خراسانی قصد این وادی کنند توان قدرت یافتن برآن را نخواهند داشت». و هنگامی که سلیمان به وادی مورچهها رسید، یکی از آن‌ها گفت: یا أَیُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساکِنَکُمْ لا یَحْطِمَنَّکُمْ سُلَیْمانُ وَ جُنُودُهُ وَ هُمْ لا یَشْعُرُونَ فَتَبَسَّمَ ضاحِکاً مِنْ قَوْلِها وَ قالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلی والِدَیَّ ... فِی عِبادِکَ الصَّالِحِینَ.