آیه قُلْ لا یَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَیْبَ إِلَّا اللهُ وَ ما یَشْعُرُونَ أَیّانَ یُبْعَثُونَ [65]
بگو: «کسانى که در آسمان‌ها و زمین هستند غیب نمى‌دانند جز خدا و نمى‌دانند چه زمانى [در قیامت] برانگیخته مى‌شوند».
المهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)- وَ مِمَّا خَرَجَ عَنْ صَاحِبِ الزَّمَانِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) رَدّاً عَلَی الْغُلَاهًِْ مِنَ التَّوْقِیعِ جَوَاباً لِکِتَابٍ کُتِبَ إِلَیْهِ عَلَی یَدَیْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌عَلِیِّ‌بْنِ‌هِلَالٍ الْکَرْخِیِّ یَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ تَعَالَی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَمَّا یَصِفُونَ سُبْحَانَهُ وَ بِحَمْدِهِ لَیْسَ نَحْنُ شُرَکَاءَهُ فِی عِلْمِهِ وَ لَا فِی قُدْرَتِهِ بَلْ لَا یَعْلَمُ الْغَیْبَ غَیْرُهُ کَمَا قَالَ فِی مُحْکَمِ کِتَابِهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی قُلْ لا یَعْلَمُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَیْبَ إِلَّا اللهُ وَ أَنَا وَ جَمِیعُ آبَائِی مِنَ الْأَوَّلِینَ آدَمُ وَ نُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَی (علیهم السلام) وَ غَیْرُهُمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ مِنَ الْآخِرِینَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (علیهم السلام) وَ غَیْرُهُمْ مِمَّنْ مَضَی مِنَ الْأَئِمَّهًِْ (علیهم السلام)إِلَی مَبْلَغِ أَیَّامِی وَ مُنْتَهَی عَصْرِی عَبِیدُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ.
امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)- آنچه از حضرت صاحب الزّمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بر ردّ غلّات رسیده توقیعی است که در جواب نامه‌ای که محمّدبن‌علی‌بن هلال کرخی نوشته بود صادر شده، به این مضمون: ای محمّدبن‌علی! خداوند بزرگتر است. از آنچه ایشان می‌ستایند منزّه است. او را ستایش می‌کنم. ما هرگز شریک در علم و قدرت او نیستیم. بلکه غیب را جز او کسی نمی‌داند چنانچه در قرآن کریم فرموده است: قُلْ لا یَعْلَمُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَیْبَ إِلَّا اللهُ و من و تمام پدرانم، آدم و نوح و ابراهیم و موسی و سایر پیامبران (علیهم السلام) و رهبران متأخّر حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) و علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) و حسن و حسین (علیها السلام) و دیگر پیشوایان (علیهم السلام) تا منتهی به زمان و عصر من شده، همه بنده‌ی خدا هستیم.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فی نهج البلاغه: قَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ لَقَدْ أُعْطِیتَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) عِلْمَ الْغَیْبِ فَضَحِکَ وَ قَالَ لِلرَّجُلِ وَ کَانَ کَلْبِیّاً یَا أَخَا کَلْبٍ لَیْسَ هُوَ بِعِلْمِ غَیْبٍ وَ إِنَّمَا هُوَ تَعَلُّمٌ مِنْ ذِی عِلْمٍ وَ إِنَّمَا عِلْمُ الْغَیْبِ عِلْمُ السَّاعَهًِْ وَ مَا عَدَّدَهُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ بِقَوْلِهِ إِنَّ اللهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ الْآیَهًَْ فَیَعْلَمُ سُبْحَانَهُ مَا فِی الْأَرْحَامِ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَی أَوْ قَبِیحٍ أَوْ جَمِیلٍ أَوْ سَخِیٍّ أَوْ بَخِیلٍ أَوْ شَقِیٍّ أَوْ سَعِیدٍ وَ مَنْ یَکُونُ فِی النَّارِ حَطَباً أَوْ فِی الْجِنَانِ لِلنَّبِیِّینَ مُرَافِقاً فَهَذَا عِلْمُ الْغَیْبِ الَّذِی لَا یَعْلَمُهُ أَحَدٌ إِلَّا اللَّهُ وَ مَا سِوَی ذَلِکَ فَعِلْمٌ عَلَّمَهُ اللَّهُ نَبِیَّهُ فَعَلَّمَنِیهِ وَ دَعَا لِی بِأَنْ یَعِیَهُ صَدْرِی وَ تَضْطَمَّ عَلَیْهِ جَوَانِحِی.
امام علی (علیه السلام)- یکی از اصحاب گوید: «ای امیرمؤمنان! آیا به تو علم غیب داده‌اند»؟ امام (علیه السلام) خندید و به آن مرد که از طایفه‌ی بنی‌کلب بود فرمود: «ای برادر کلبی! این اخباری که اطّلاع می‌دهم علم غیب نیست، علمی است که از دارنده‌ی علم غیب (پیامبر (صلی الله علیه و آله)) آموخته‌ام، همانا علم غیب علم قیامت است و آنچه خدا در گفته‌ی خود آورده: آگاهی از زمان قیام قیامت مخصوص خداست. (لقمان/ ۳۴) خدا باران را نازل کرده و آنچه در شکم مادران است می‌داند و کسی نمی‌داند که فردا چه خواهد کرد؟ و در کدام سرزمین خواهد مرد؟ پس خداوند سبحان، از آنچه در رحم مادران است، از پسر یا دختر، از زشت یا زیبا، سخاوتمند یا بخیل، سعادتمند یا شقی آگاه است و از آن کسی که آتشگیره‌ی آتش جهنّم است یا در بهشت همسایه و دوست پیامبران (علیهم السلام) است، از همه‌ی این‌ها آگاهی دارد. این است آن علم غیبی (ذاتی) که غیر از خدا کسی نمی‌داند. جز این‌ها، علومی است که خداوند به پیامبرش تعلیم داده (علم غیب اکتسابی) و او به من آموخته است، پیامبر (صلی الله علیه و آله) برای من دعا کرد که خدا این دسته از علوم و اخبار را در سینه‌ام جای دهد و اعضاء و جوارح بدن من از آن پر گردد».