آیه فَمَکَثَ غَیْرَ بَعِیدٍ فَقالَ أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ وَ جِئْتُکَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ [22]
چندان درنگ نکرد [که هُدهُد آمد و] گفت: «من بر چیزى آگاهى یافتم که تو بر آن آگاهى نیافتى؛ من از سرزمین «سبا» خبرى قطعى براى تو آورده‌ام.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَلَمْ یَمْکُثْ إِلَّا قَلِیلًا إِذْجَاءَ الْهُدْهُدُ فَقَالَ لَهُ سُلَیْمَانُ أَیْنَ کُنْتَ قَالَ أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ وَ جِئْتُکَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ أَیْ بِخَبَرٍ صَحِیحٍ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- پس دیری نپایید که هدهد آمد و سلیمان (علیه السلام) به او گفت: «کجا بودی»؟ گفت: «أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ وَ جِئْتُکَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ». یعنی گزارشی درست [برای تو آورده‌ام].
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فَأَتَاهُ الْهُدْهُدُ بِحُجَّهًٍْ وَاضِحَهًٍْ فَقالَ أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ أَیِ اطَّلَعْتُ عَلَی مَا لَمْ تَطَّلِعْ عَلَیْهِ وَ جِئْتُکَ بِأَمْرٍ لَمْ یُخْبِرْکَ بِهِ الْجِنُّ وَ لَمْ تَعْلَمْ بِهِ الْإِنْسُ وَ بَلَغْتُ مَا لَمْ تَبْلُغْهُ أَنْتَ وَ لَا جُنُودُکَ وَ هُوَ قَوْلُهُ وَ جِئْتُکَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هدهد با دلیلی آشکار نزد سلیمان (علیه السلام) آمد؛ فَقالَ أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ؛ یعنی از چیزی آگاهی یافته‌ام که تو از آن آگاهی نداری و خبری برایت آورده‌ام که جنّیان تو را از آن آگاه نکرده و انسان‌ها از آن مطّلع نشده‌اند و به‌چیزی دست یافته‌ام که تو و سپاهیانت به آن دست نیافته‌اید؛ چنان‌که خداوند [سخن هدهد را نقل کرده و] فرموده است: وَ جِئْتُکَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- سُئِلَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَنْ سَبَإٍ فَقَالَ: هُوَ رَجُلٌ وُلِدَ لَهُ عَشَرَهًٌْ مِنَ الْعَرَبِ تَیَامَنَ مِنْهُمْ سِتَّهًٌْ وَ تَشَاءَمَ مِنْهُمْ أَرْبَعَهًٌْ؛ فَالَّذِینَ تَشَاءَمُوا: اللَّخْمُ وَ الْجُذَامُ وَ غَسَّانُ وَ عَامِلَهًُْ، وَ الَّذِینَ تَیَامَنُوا: کِنْدَهًُْ وَ الْأَشْعَرُونَ وَ الْأَزْدُ وَ حِمْیَرٌ وَ مَذْحِجٌ وَ أَنْمَارٌ وَ مِنَ الْأَنْمَارِ خَثْعَمٌ وَ بَجِیلَهًُْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) درباره‌ی سبأ سؤال شد و ایشان فرمود: «او مردی است که سران ده قبیله عرب از او زاده شده‌اند، شش نفر از آنان با برکت و خوش یمن و چهار نفر دیگر شوم و بی برکت بوده اند، کسانی که شوم بوده اند: لخت، جذام، غسّان و عامله؛ و کسانی که خوش یمن بوده اند: کندهًْ، الأشعرون، أزد، کمیر، مذحج و أنمار، و خثعم و بجیله نیز از آن‌ها هستند».