آیه وَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِينَ [182]
و حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است.
المهدی ( الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ حَمْداً لَا شَرِیکَ لَهُ عَلَی إِحْسَانِهِ إِلَیْنَا وَ فَضْلِهِ عَلَیْنَا.
امام مهدی ( الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمینَ؛ حمدی که کس دیگری در آن شریک نیست، حمد بر احسانی که نسبت به ما داشته و لطفی که بر ما نموده است.
الباقر ( عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (قَالَ وَ کَانَ یُسَمِّیهِ الدُّعَاءَ الْجَامِعَ ... وَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ ... وَ الْحَمدُ لِلَّهِ کُلَّمَا حَمِدَ اللَّهَ شَیْءٌ وَ کَمَا یُحِبُّ اللَّهُ أَنْ یُحْمَد.
امام باقر ( [دعای جامع امام باقر (:] ... وَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ ... و ستایش مخصوص خداوند است، هرآنگاه که چیزی خداوند را سپاس گوید. و همان‌طورکه خداوند دوست دارد ستایش شود.
أمیرالمؤمنین ( وَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَحْدَهُ حَقَّ حَمْدِهِ.
امام علی ( و حمد و ستایش، به تنهایی مخصوص خداوندی است که پروردگار جهانیان است و شایسته‌ی ستایش است.