آیه إِلّا مَوْتَتَنَا الْأُولى وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ [59]
و جز همان مرگ اول، مرگى به سراغ ما نخواهد آمد، و ما هرگزعذاب نخواهيم شد؟!
الباقر ( عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ لَا أَعْلَمُهُ ذَکَرَهُ إِلَّا عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (قَالَ: إِذَا أَدْخَلَ اللَّهُ أَهْلَ الْجَنَّهًِْ الْجَنَّهًَْ وَ أَهْلَ النَّارِ النَّارَ جِیءَ بِالْمَوْتِ فِی صُورَهًِْ کَبْشٍ حَتَّی یُوقَفَ بَیْنَ الْجَنَّهًِْ وَ النَّارِ قَالَ ثُمَّ یُنَادِی مُنَادٍ یَسْمَعُ أَهْلُ الدَّارَیْنِ جَمِیعاً یَا أَهْلَ الْجَنَّهًِْ یَا أَهْلَ النَّارِ فَإِذَا سَمِعُوا الصَّوْتَ أَقْبَلُوا قَالَ فَیُقَالُ لَهُمْ أَ تَدْرُونَ مَا هَذَا هَذَا هُوَ الْمَوْتُ الَّذِی کُنْتُمْ تَخَافُونَ مِنْهُ فِی الدُّنْیَا قَالَ فَیَقُولُ أَهْلُ الْجَنَّهًِْ اللَّهُمَّ لَا تُدْخِلِ الْمَوْتَ عَلَیْنَا قَالَ وَ یَقُولُ أَهْلُ النَّارِ اللَّهُمَّ أَدْخِلِ الْمَوْتَ عَلَیْنَا قَالَ ثُمَّ یُذْبَحُ کَمَا تُذْبَحُ الشَّاهًُْ قَالَ ثُمَّ یُنَادِی مُنَادٍ لَا مَوْتَ أَبَداً أَیْقِنُوا بِالْخُلُودِ قَالَ فَیَفْرَحُ أَهْلُ الْجَنَّهًِْ فَرَحاً لَوْ کَانَ أَحَدٌ یَوْمَئِذٍ یَمُوتُ مِنْ فَرَحٍ لَمَاتُوا قَالَ ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الْآیَةَ أَفَما نَحْنُ بِمَیِّتِینَ إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولی وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ لِمِثْلِ هذا فَلْیَعْمَلِ الْعامِلُونَ قَالَ وَ یَشْهَقُ أَهْلُ النَّارِ شَهْقَهًًْ لَوْ کَانَ أَحَدٌ یَمُوتُ مِنْ شَهِیقٍ لَمَاتُوا وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ.
امام باقر ( ابوبصیر گوید: من این روایت را فقط از امام باقر (دیده ام که فرمود: وقتی خداوند اهل بهشت را به بهشت و اهل جهنّم را به جهنّم وارد کند، مرگ به صورت قوچی حاضر می شود و بین بهشت و جهنم می ایستد. سپس منادی که اهل جهنم و بهشت همه صدای او را می شنوند ندا می دهد: «ای بهشتیان و ای جهنّمیان»! وقتی آن ها این صدا را شنیدند، جلو می آیند و به آنان گفته می شود: «آیا می دانید این چیست؟ این همان مرگی است که در دنیا از آن می‌ترسیدید». بهشتیان می گویند: «خداوندا، مرگ را بر ما وارد نکن». و جهنّمیان می گویند: «خداوندا مرگ ما را برسان». سپس مانند یک گوسفند ذبح می شود و منادی ندا می دهد: «تا ابد هیچ مرگی وجود ندارد، به جاودانگی ایمان داشته باشید». بهشتیان خشنود می گردند و اگر مرگی وجود داشت آن ها از [فرط] شادی می مردند. سپس این آیه را تلاوت کرد: أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ* إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَی وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ* إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ* لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ و جهنمیان صیحه ای می کشند که اگر مرگ ممکن بود از شدت آن جان می سپردند و خداوند این را در این آیه بیان فرموده است: آنان را از روز حسرت [روز رستاخیز که برای همه مایه تأسف است] بترسان، در آن هنگام که همه چیز پایان می‌یابد! و آنها در غفلتند و ایمان نمی‌آورند! (مریم/۳۹).
علی‌بن‌إبراهیم ( ثُمَّ یَقُولُونَ فِی الْجَنَّهًِْ أَ فَما نَحْنُ بِمَیِّتِینَ إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولی وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیم.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( آن‌گاه بهشتیان می گویند: أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ* إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَی وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ* إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.