آیه لَكُنّا عِبادَ اللهِ الْمُخْلَصِينَ [169]
به يقين، ما بندگان مخلَص خدا بوديم.
الباقر ( فَهُمْ کُفَّارُ قُرَیْشٍ کَانُوا یَقُولُونَ لَوْ أَنَّ عِنْدَنا ذِکْراً مِنَ الْأَوَّلِینَ قَاتَلَ اللَّهُ الْیَهُودَ وَ النَّصَارَی کَیْفَ کَذَّبُوا أَنْبِیَاءَهُمْ أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ کَانَ عِنْدَنَا ذِکْرٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ* لَکُنَّا عِبادَ اللهِ الْمُخْلَصِینَ یَقُولُ اللَّهُ فَکَفَرُوا بِهِ حِینَ جَاءَهُمْ مُحَمَّدٌ (... قَوْلُهُ فَإِذا نَزَلَ بِساحَتِهِمْ فَساءَ صَباحُ الْمُنْذَرِینَ یَعْنِی الْعَذَابَ إِذَا نَزَلَ بِبَنِی أُمَیَّهًَْ وَ أَشْیَاعِهِمْ فِی آخِرِ الزَّمَانِ قَوْلُهُ وَ تَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّی حِینٍ* وَ أَبْصِرْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ فَذَلِکَ إِذَا أَتَاهُمُ الْعَذَابُ أَبْصَرُوا حِینَ لَا یَنْفَعُهُمُ الْبَصَرُ فَهَذِهِ فِی أَهْلِ الشُّبُهَاتِ وَ الضَّلَالاتِ مِنْ أَهْلِ الْقِبْلَهًْ.
امام باقر ( آن‌ها کافران قریش بودند که می‌گفتند: «خداوند یهودیان و نصرانی ها را مرگ دهد، چگونه آن‌ها پیامبران خود را دروغین پنداشتند؟ به خدا سوگند! اگر یکی از کتابهای پیشینیان نزد ما بود* به یقین، ما بندگان مخلَص خدا بودیم. درحالی‌که به او کفر ورزیدند وقتی رسول خدا (نزد آن‌ها آمد او را نپذیرفتند. ... منظور خداوند متعال از آیه‌ی: فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنذَرِینَ عذاب است، هنگامی‌که در آخر الزّمان بر بنی‌امیّه و پیروان آن‌ها نازل شود. خداوند عزّوجلّ فرمود: فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّی حِینٍ، وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ، چون عذاب فرود آید، آن‌ها چشم می گشایند، امّا دیگر هنگامی فرا رسیده که دیده برایشان سودی ندارد، و این درباره‌ی شبهه‌پردازان و به گمراهی‌افتادگان در میان مسلمانان می باشد».