آیه أَصْحابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقيلاً [24]
بهشتيان در آن روز بهترين جايگاه و نيكوترين استراحتگاه را دارند.
أمیرالمؤمنین ( إِنَّ ابْنَ‌آدَمَ (إِذَا کَانَ فِی آخِرِ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ الدُّنْیَا وَ أَوَّلِ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ الْآخِرَهًْ مُثِّلَ لَهُ مَالُهُ وَ وَلَدُهُ وَ عَمَلُهُ فَیَلْتَفِتُ إِلَی عَمَلِهِ فَیَقُولُ وَ اللَّهِ إِنِّی کُنْتُ فِیکَ لَزَاهِداً وَ إِنْ کُنْتَ عَلَیَّ لَثَقِیلًا فَمَاذَا عِنْدَکَ فَیَقُولُ أَنَا قَرِینُکَ فِی قَبْرِکَ وَ یَوْمِ نَشْرِکَ حَتَّی أُعْرَضَ أَنَا وَ أَنْت عَلَی رَبِّکَ قَالَ فَإِنْ کَانَ لِلَّهِ وَلِیّا ثُمَّ یَفْسَحَانِ لَهُ فِی قَبْرِهِ مَدَّ بَصَرِهِ ثُمَّ یَفْتَحَانِ لَهُ بَاباً إِلَی الْجَنَّهًْ ثُمَّ یَقُولَانِ لَهُ نَمْ قَرِیرَ الْعَیْنِ نَوْمَ الشَّابِّ النَّاعِمِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ أَصْحابُ الْجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلا.
امام علی ( سویدبن‌غفله از علیّ‌بن‌ابی‌طالب (روایت کرده است که فرمود: چون آدمیزاده به آخرین روز عمر خود در این دنیا و اوّلین روز عمر خود در آخرت می‌رسد، ثروت او را اولاد او و کردار او را در مقابلش مجسّم می‌گردانند. می‌گوید: «به خدا قسم! درباره‌ی تو دریغ می‌ورزیدم؛ هرچند که تو برمن سخت و سنگین بودی اکنون برای من چه داری»؟ عمل وی در پاسخ چنین گوید: «من همنشین تو در قبر و روز قیامت هستم تا آنگاه که من و تو به همراه یکدیگر در پیشگاه خداوند به نمایش درآییم». پس اگر آن شخص ولیّ و دوست خدا باشد تا آنجا که چشم کار می‌کند، قبرش را بگشایند و از قبر او دری به‌سوی بهشت باز کنند و به او می‌گویند: «با دلی آسوده بیارام گویی جوانی هستی آرام و لطیف و آسوده خاطر زیرا خدا می‌فرماید أَصْحابُ الجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلًا».
الباقر ( عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (فِی قَوْلِهِ أَصْحابُ الْجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلًا فَبَلَغَنَا وَ اللَّهُ أَعْلَمُ أَنَّهُ إِذَا اسْتَوَی أَهْلُ النَّارِ إِلَی النَّارِ لِیُنْطَلَقَ بِهِمْ قَبْلَ أَنْ یَدْخُلُوا النَّارَ فَقِیلَ لَهُمُ ادْخُلُوا إِلی ظِلٍّ ذِی ثَلاثِ شُعَبٍ مِنْ دُخَانِ النَّارِ فَیَحْسَبُونَ أَنَّهَا الْجَنَّهًُْ ثُمَّ یَدْخُلُونَ النَّارَ أَفْوَاجاً وَ ذَلِکَ نِصْفَ النَّهَارِ وَ أَقْبَلَ أَهْلُ الْجَنَّهًْ فِیمَا اشْتَهَوْا مِنَ التُّحَفِ حَتَّی یُعْطَوْا مَنَازِلَهُمْ فِی الْجَنَّهًْ نِصْفَ النَّهَارِ فَذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ أَصْحابُ الْجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلًا.
امام باقر ( از امام محمّد باقر (در مورد آیه: أصْحَابُ الجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُّسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلا روایت شده است که فرمود: «به ما این چنین خبر رسیده و خدا داناتر است که آنگاه که جهنّمیان قبل از اینکه وارد آتش شوند، بر روی آتش قرار می‌گیرند تا به‌سمت آن برده شوند، به آنان گفته می‌شود: «در آن سایه داخل شوید که سه گوشه از دود آتش دارد»؛ پس آن‌ها گمان می‌برند که آن بهشت است، سپس گروه‌گروه وارد آتش شوند، و آن در وسط روز است. و بهشتیان نیز رو به‌سوی تحفه‌هایی که آرزویش را داشتند، می‌آورند، تا اینکه در وسط روز جایگاه‌های بهشتی‌شان به آن‌ها داده می‌شود، و این مراد از کلام خداوند عزّوجلّ است که می‌فرماید: أصْحَابُ الجَنَّةِ یَوْمَئِذٍ خَیْرٌ مُّسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِیلًا».
الصّادق ( لَا یَنْتَصِفُ ذَلِکَ الْیَوْمُ حَتَّی یَقِیلَ أَهْلُ الْجَنَّهًِْ فِی الْجَنَّهًِْ وَ أَهْلُ النَّارِ فِی النَّارِ.
امام صادق ( روز قیامت به نیمه نرسد مگر اینکه اهل بهشت در بهشت و اهل آتش در آتش قرار گیرند.