آیه وَ الَّذينَ يَبيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً [64]
كسانى كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قيام مى‌كنند.
أمیرالمؤمنین ( إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ اسْمُهُ وَضَعَ إِمَامَتِی فِی قُرْآنِهِ فَقَالَ وَ الَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً. وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّیَّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً. وَ قَالَ الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ للهِ عاقِبَةُ الْأُمُور. ِ
امام علی ( خداوند امامت مرا در قرآن قرار داده و می‌فرماید: و کسانی که می‌گویند: «پروردگارا! از همسران و فرزندانمان مایه‌ی روشنی چشم ما قرار ده، و ما را برای پرهیزگاران پیشوا گردان»!. و می‌فرماید: همان کسانی که هرگاه در زمین به آن‌ها قدرت بخشیدیم، نماز را برپا می‌دارند، و زکات می‌دهند، و امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند، و پایان همه‌ی کارها از آن خداست!. (حج/۴۱)
أمیرالمؤمنین ( صَلَّی أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (ثُمَّ لَمْ یَزَلْ فِی مَوْضِعِهِ حَتَّی صَارَتِ الشَّمْسُ عَلَی قِیدِ رُمْحٍ وَ أَقْبَلَ عَلَی النَّاسِ بِوَجْهِهِ فَقَالَ وَ اللَّهِ لَقَدْ أَدْرَکْنَا أَقْوَاماً کَانُوا یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً یُرَاوِحُونَ بَیْنَ جِبَاهِهِمْ وَ رُکَبِهِمْ کَأَنَّ زَفِیرَ النَّارِ فِی آذَانِهِمْ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ عِنْدَهُمْ مَادُوا کَمَا یَمِیدُ الشَّجَرُ کَأَنَّ الْقَوْمَ بَاتُوا غَافِلِین.
امام علی ( از علیّ‌بن‌حسین (روایت شده است که فرمود: امیرالمؤمنین (نماز صبح را خواند، سپس در جای خود ماند تا اینکه خورشید به‌اندازه‌ی نیزه گشت و رو به‌سوی مردم کرد و فرمود: به خدا مردمانی یافتم یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً که شب را با سجده و رکوع و در رفت‌وآمد میان پیشانی و زانوهایشان به صبح می‌رسانند. گویا که ناله‌ی آتش در گوش‌هایشان است. وقتی خداوند نزد آن‌ها یاد شود، مانند درخت به خود می‌لرزند، گویا که قوم در غفلت فرو خفته‌اند.