آیه ۱۲ - سوره یونس

آیه وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى ضُرٍّ مَسَّهُ كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرفينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ [12]

هنگامى‌كه به انسان زيان [و ناراحتى] رسد، ما را [در هر حال] در‌حالى‌كه به پهلو خوابيده، يانشسته، يا ايستاده است، [براى حل مشكل خود] مى‌خواند؛ امّا هنگامى‌كه زيان را از او برطرف ساختيم، چنان مى‌رود كه گويى هرگز ما را براى برطرف‌كردن زيانى كه به او رسيده بود، نخوانده است. اين‌گونه براى اسرافكاران، اعمالشان زينت داده شده است [كه زشتى اين عمل را درك نمى‌كنند].

۱
(یونس/ ۱۲)

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- دَعَانَا لِجَنْبِهِ الْعَلِیلُ الَّذِی لَا یَقْدِرُ أَنْ یَجْلِسَ، أَوْ قَاعِداً الَّذِی لَا یَقْدِرُ أَنْ یَقُومَ، أَوْ قَائِماً قَالَ: الصَّحِیحُ وَ قَوْلُهُ فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنَا إِلَی ضُرٍّ مَسَّهُ أَیْ تَرَکَ وَ مَرَّ وَ نَسِیَ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلَی ضُرٍّ مَسَّهُ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- [در بیان معنی] دَعَانا لِجَنبه این، حال بیماری است که توان نشستن ندارد. امّا معنی أو قَاعِداً حال بیماری است که توانایی بلندشدن را ندارد و أو قَائِماً بیان حال فرد سالم است. امّا [در بیان معنی] فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَن لَّمْ یَدْعُنَا إِلَی ضُرّ مَّسَّهُ یعنی [پس از رفع گرفتاری، یاد خدا را] ترک می‌کند و می‌رود و فراموش می‌کند؛ گویا هرگز ما را برای برطرف‌کردن زیانی که به او رسیده بود نخوانده است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۶، ص۴۳۲
القمی، ج۱، ص۳۰۹/ البرهان
بیشتر