آیه وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرينَ [20]
مى‌گويند: «چرا معجزه‌اى از پروردگارش بر او نازل نمى‌شود»؟! بگو: «غيب [و ظهور معجزات] تنها براى خدا [و به فرمان او] است. شما در انتظار باشيد، من هم با شما در انتظارم! (شما در انتظار معجزات بهانه‌جويانه باشيد، و من هم در انتظار مجازات شما)»!
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ یَحْیَی‌بْنِ‌أبِی الْقَاسِم: سَأَلْتُ الصَّادِقَ جَعْفَرَبْنَ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ الم ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلْمُتَّقِینَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ فَقَالَ الْمُتَّقُونَ شِیعَهًُْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ الْغَیْبُ فَهُوَ الْحُجَّهًُْ الْغَائِبُ وَ شَاهِدُ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ یَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ فَأَخْبَرَ عَزَّوَجَلَّ أَنَّ الْآیَةً هِیَ الْغَیْبُ وَ الْغَیْبُ هُوَ الْحُجَّهًُْ وَ تَصْدِیقُ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمَّهُ آیَةً یَعْنِی حُجَّهًًْ.
امام صادق (علیه السلام)- از یحیی‌بن‌ابی‌القاسم نقل است: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی تفسیر آیه‌ی الف. لام. میم. این است همان کتابی که در آن هیچ شکی نیست. پرهیزگاران را راهنماست: آنان که به غیب ایمان می‌آورند و نماز می‌گزارند، و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق می‌کنند. (بقره/۳۱) سؤال کردم. امام در جواب فرمود: مقصود از الْمتَّقُونَ در این آیه، شیعیان علی (علیه السلام) هستند و الْغَیْبُ، حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و دلیل من بر این گفتار، آیه‌ی وَ یَقُولُونَ لَوْلاَ أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلهِ فَانْتَظِرُواْ إِنِّی مَعَکُم مِّنَ المُنتَظِرِینَ است. خداوند عزّوجلّ [در قرآن]، غیب را به نام آیَةٌ بیان کرد و غیب همان حجّت [و دلیل] است و شاهد این گفتار، کلام خداوند است که می‌فرماید: وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمَّهُ آیَةً؛ ما فرزند مریم و مادرش را آیه و نشانه‌ی خود قرار دادیم. (مؤمنون/۵۰) که [آیه] معنای حجّت و دلیل است.
الرّضا (علیه السلام)- عن مُحَمَّدِ‌بن‌الفَضل سَأَلْتُهُ عَنْ شَیْءٍ مِنَ الْفَرَجِ فَقَالَ أَ لَیْسَ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ ... فَعَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّهُ إِنَّمَا یَجِیءُ الْفَرَجُ عَلَی الْیَأْسِ فَقَدْ کَانَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ أَصْبَرَ مِنْکُم.
امام رضا (علیه السلام)- از محمّدبن‌فضل نقل است: از ایشان درباره‌ی موضوع فَرَج پرسیدم. فرمود: «مگر نمی‌دانی که انتظار فَرَج، بخشی از فَرَج است؟ و خداوند نیز فرموده است: فَانتَظِرُواْ إِنِّی مَعَکُم مِّنَ المُنتَظِرِینَ پس بر شما باد شکیبایی! چرا که گشایش و فَرَج تنها به وقت یأس و ناامیدی پدید می‌آید و مردمان پیشین شکیباتر و صبورتر از شما بودند».