آیه وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً وَ آوَيْناهُما إِلى رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعين [50]
و ما فرزند مريم (عيسى) و مادرش را نشانه اى قرار داديم و آن‌ها را در سرزمين مرتفعى كه داراى امنيّت و آب روان بود جاى داديم.
الصّادق ( آیَةً یَعْنِی حُجَّهًًْ.
امام صادق ( آیَةً؛ یعنی حجّت [قراردادن].
الصّادق ( الرَّبْوَةُ نَجَفُ الْکُوفَهًِْ وَ الْمَعِینُ الْفُرَاتُ.
امام صادق ( مقصود از الرَّبْوَةُ؛ شهر نجف کوفه و مقصود از الْمَعِینُ؛ فرات است.
أمیرالمؤمنین ( الرَّبْوَةُ الْکُوفَهًُْ وَ الْقَرَارُ الْمَسْجِدُ وَ الْمَعِینُ الْفُرَاتُ.
امام علی ( منظور از الرَّبْوَةُ؛ شهر کوفه است؛ و مقصود از الْقَرَارُ؛ مسجد کوفه و مقصود از الْمَعِینُ؛ فرات است.
الباقر ( الْقَرَارُ مَسْجِدُ الْکُوفَهًِْ وَ الْمَعِینُ الْفُرَاتُ.
امام باقر ( مقصود از قرار؛ مسجد کوفه و مقصود از معین؛ فرات است.
علی بن ابراهیم ( الرَّبْوَةُ الْحِیرَهًُْ وَ ذَاتُ قَرَارٍ وَ مَعِینٍ الْکُوفَهًُْ.
علیّ بن ابراهیم ( منظور از الرَّبْوَةُ، شهر حیره است و منظور از ذات قرار و معین شهر کوفه است.
الصّادق ( أَنَّ بِقَاعَ الْأَرْضِ تَفَاخَرَتْ فَفَخَرَتِ الْکَعْبَهًُْ عَلَی الْبُقْعَهًِْ بِکَرْبَلَاءَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهَا اسْکُتِی وَ لَا تَفْخَرِی عَلَیْهَا فَإِنَّهَا الْبُقْعَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الَّتِی نُودِیَ مِنْهَا مُوسَی (مِنَ الشَّجَرَهًِْ وَ إِنَّهَا الرَّبْوَهًُْ الَّتِی آوَیْتُ إِلَیْهَا مَرْیَمَ (وَ الْمَسِیحَ وَ إِنَّ الدَّالِیَهًَْ الَّتِی غُسِلَ فِیهَا رَأْسُ الْحُسَیْنِ (فِیهَا وَ فِیهَا غَسَلَتْ مَرْیَمُ (عِیسَی (وَ اغْتَسَلَتْ لِوِلَادَتِهَا.
امام صادق ( تمام اماکن روی زمین بر یکدیگر فخر می‌کردند. از جمله کعبه در مسجدالحرام بر زمین کربلا فخر نمود؛ خداوند وحی فرستاد که ای کعبه ساکت باش! و بر کربلا فخر مفروش! زیرا کربلا بقعه مبارکی است که در آنجا از جانب خداوند به وسیلهی درخت به موسیبن عمران (وحی شد، همان تلّی است که مریم (و عیسی ([در آن] منزل کردند و محلّی است که سر حسین (را در آن شستشو دادند، مریم ((پس از ولادت عیسی () عیسی (را شست و خودش هم بعد از ولادت وی غسل نمود».
ابن عباس ( الْقَرَارُ الْمَکَانُ الْمُطْمَئِنُّ الَّذِی یَسْتَقِرُّ فِیهِ الْمَاءُ وَ یُقَالُ لِلرَّوْضَهًِْ الْمُنْخَفِضَهًِْ: الْقَرَارَهًُْ.
ابن عبّاس ( قرار مکان آرامی است که در آن آب می ایستد و به باغی که پایین و ثابت است [نیز] گفته شده است.