آیه إِنَّهُ كانَ فَريقٌ مِنْ عِبادي يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمين [109]
گروهى از بندگانم مى گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم؛ ما را بيامرز و بر ما رحم كن؛ و تو بهترين رحم كنندگانى.
الرّسول ( لَا تُجَالِسُوا مَعَ شَارِبِ الْخَمْرِ وَ لَا تَعُودُوا مَرْضَاهُمْ وَ لَا تُشَیِّعُوا جَنَائِزَهُمْ وَ لَا تُصَلُّوا عَلَی أَمْوَاتِهِمْ فَإِنَّهُمْ کِلَابُ أَهْلِ النَّارِ کَمَا قَالَ اللَّهُ اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ.
پیامبر ( با شراب خوار هم نشینی نکنید، به عیادت مریض هایشان نروید، جنازه هایشان را تشییع نکنید و بر مردگانشان نماز نخوانید؛ زیرا آنها سگ های اهل آتش هستند همان گونه که خدا فرمود: اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ.
أمیرالمؤمنین ( وَصِیَّهًُْ أمِیرِ المُؤمِنِینَ (لِکُمَیلِ بنِ زِیَادٍ: یا کُمَیْلُ ثُمَّ یُنَادُونَ اللَّهَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ بَعْدَ أَنْ یَمْکُثُوا أَحْقَاباً اجْعَلْنَا عَلَی الرَّخَاءِ فَیُجِیبُهُمْ اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ یَا کُمَیْلُ فَعِنْدَهَا یَیْأَسُونَ مِنَ الْکَرَّهًِْ وَ اشْتَدَّتِ الْحَسْرَهًُْ وَ أَیْقَنُوا بِالْهَلَکَهًِْ وَ الْمَکْثِ جَزَاءً بِمَا کَسَبُوا عُذِّبُوا.
امام علی ( ای کمیل! بعد از آنکه مدّت های طولانی در عذاب باقی می‌مانند؛ خداوند را صدا می زنند که ما را در آسایش قرار ده امّا به ایشان جواب می‌دهد: اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُون ای کمیل! دراین‌هنگام از آزادشدن ناامید می شوند و افسوس آنها بیشتر می‌شود و یقین به نابودی و و باقی‌ماندن [در عذاب] پیدا می کنند. و پاداش کردارشان، عذاب است.
الرّسول ( جَاءَ فِی قَوْلِهِ تَعَالَی وَ نادَوْا یا مالِکُ لِیَقْضِ عَلَیْنا رَبُّکَ قَالَ یُنَادُونَ أَرْبَعِینَ عَاماً فَلَا یُجِیبُهُمْ ثُمَ یَقُولُ إِنَّکُمْ ماکِثُونَ فَیَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ فَیَدْعُونَ أَرْبَعِینَ عَاماً فَیُقَالُ لَهُمْ اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ فَیَئِسَ الْقَوْمُ بَعْدَهَا فَلَمْ یَبْقَ إِلَّا الزَّفِیرُ وَ الشَّهِیقُ کَمَا تَتَنَاهَقُ الْحَمِیرُ.
پیامبر ( اهل جهنّم، چهل سال فریاد میزنند و میگویند: آنها فریاد می‌کشند: «ای مالک دوزخ! [ای کاش] پروردگارت ما را بمیراند [تا آسوده شویم]!» اما کسی جواب آنها را نمی‌دهد تا آنکه به آنها میگویند: انکم ماکسون «شما در اینجا ماندنی هستید»!. (زخرف/ ۷۷) آنها میگویند: رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ. پس از چهل‌سال دیگر به آنها گفته می‌شود: اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ، پس از آن دوزخیان ناامید میشوند و جز ناله‌وزاریی همانند عرعر الاغ، صدایی نخواهند داشت.
الصّادق ( رُوِی الصّادق (: وَ إِنِ اسْتَغَاثُوا یُغاثُوا بِماءٍ کَالْمُهْلِ یَشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ ساءَتْ مُرْتَفَقاً یُنادَوْنَ مِنْ مَکانٍ بَعِیدٍ* رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ فَیُمْسَکُ الْجَوَابُ عَنْهُمْ أَحْیَانا ثُمَّ قِیلَ لَهُمْ اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ* وَ نادَوْا یا مالِکُ لِیَقْضِ عَلَیْنا رَبُّکَ قالَ إِنَّکُمْ ماکِثُونَ.
امام صادق ( و اگر تقاضای آب کنند، آبی برای آنان می آورند که همچون فلز گداخته صورت ها را بریان می کند. چه نوشیدنی بدی، و چه اجتماع ناپسندی! (کهف/۲۹) از مکان دوری آواز به آنها می رسد. (فصلت/۴۴) و می گویند: رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ. مدّتی به آنها هیچ جوابی داده نمی‌شود، سپس گفته می‌شود: اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ، وَ نادَوْا یا مالِکُ لِیَقْضِ عَلَیْنا رَبُّکَ قالَ إِنَّکُمْ ماکِثُونَ.