آیه ۲۹ - سوره کهف

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- منظور از لَقَدْ جِئْناکُمْ بِالحَقِّ (زخرف/۷۸) ولایت امیرمؤمنان (علیه السلام) است وَ لکِنَّ أَکْثَرَکُمْ لِلْحَقِّ کارِهُونَ؛ و دلیل بر اینکه حَقِّ، همان ولایت امیرمؤمنان (علیه السلام) است این سخن خداوند است: وَ قُلِ الحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ که منظور از حق در آن ولایت علی (علیه السلام) است فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِینَ در حقّ آل محمّد (در گرفتن حقّشان از آن‌ها آتش را آماده کرده‌ایم. سپس درپی آن، آیه نخست را یاد کرده است و اینکه آنها در کعبه پیمان بستند که اجازه ندهند خلافت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به اهل بیت وی داده شود، لذا میفرماید: بلکه آن‌ها تصمیم محکم بر توطئه گرفتند ما نیز اراده‌ی محکمی [درباره‌ی آن‌ها] داریم! ... نزد آن‌ها هستند و می‌نویسند! (زخرف/۸۰۷۹)

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای علی (علیه السلام)! به خدایی که مرا به پیامبری برانگیخت و از بین همه‌ی آفریدگان مرا برگزید سوگند! اگر بنده‌ای هزار سال خدا را عبادت کند از او پذیرفته نمی‌شود مگر با دوستی تو و دوستی امامان از فرزندان تو، این را جبرئیل برای من خبر داد: فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ... بشنوید و گوش فرا دهید؛ من به شما دستور دادم تا به علی (علیه السلام) با نام امیرالمؤمنین سلام گویید و برخی از من پرسیدند که آیا آن فرمان خدا و رسولش است؟ محمّد حق ندارد که امری از جانب خود بیاورد، بلکه هر چه میکند به وحی و امر پروردگارش عمل می‌نماید. سوگند به خدایی که جانم در دست اوست! اگر این امر را نپذیرید و آن را نقض کنید، کافر میشوید و از آنچه که من به آن مبعوث شدهام، فاصله میگیرید. فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ.

امام صادق (علیه السلام)- یاوران ظالمان روز قیامت در سراپرده‌ای از آتش هستند تا خداوند میان بندگان حکم کند.

امام باقر (علیه السلام)- ستم بر سه گونه است: ۱. ستمی که آمرزیدنی نیست؛ ۲. ستمی که خدا از آن می‌گذرد؛ ۳. ستمی که آن را رها نسازد. امّا آن ستمی که آمرزیدنی نیست؛ شرک به خدا است، و امّا ستم آمرزیدنی؛ ستم بنده بر خود، در آنچه میان او و خدا است. و امّا آن ستمی که خداوند صرف نظر نکند، حقوقی است که مردم به یکدیگر دارند.

امام باقر (علیه السلام)- زراره گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی سخن خدای عزّوجلّ: در آن روز که این زمین به زمین دیگر، و آسمان‌ها [به آسمان‌های دیگری] مبدّل می‌شود. (ابراهیم/۴۸) پرسیدم. فرمود: «زمین به نانی خالص تبدیل می‌شود که مردم از آن می‌خورند، تا محاسبه روز قیامت به اتمام برسد». کسی به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: «مردم در روز حساب چنان به کار خویش گرفتارند و دل مشغولی دارند که کسی به فکر نوشیدن و خوردن نیست». امام فرمود: «خدای متعال، آدمی‌زاده را با شکم خالی آفریده است و باید غذا بخورد و آب بنوشد. من از شما می‌پرسم: آیا آنان در چنین روزی بیشتر دغدغه و دل مشغولی دارند یا آنگاه که در آتش هستند و فریادخواهی می‌کنند و یاری می‌طلبند؟! خداوند تبارک و تعالی در این زمینه فرموده است: وَ إِنْ یَسْتَغِیثُوا یُغاثُوا بِماءٍ کَالهْلِ یَشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ».

امام علی (علیه السلام)- اهل آتش هنگامی‌که «زقوم» و «ضریع» (خار خشک تلخ و بدبو) در شکم‌هایشان مانند جوشیدن آب سوزان بجوشد، آشامیدنی درخواست کنند؛ پس آشامیدنی از چرک گندآلود و آب بدبوی متعفّنی بیاورند. آن را جرعه‌جرعه سرمی‌کشد؛ و هرگز حاضر نیست به میل خود آن را بیاشامد؛ و مرگ از هرجا به سراغ او می‌آید؛ ولی با اینهمه نمی‌میرد؛ و درپی او، عذاب شدیدی است! (ابراهیم/۱۷) و آب سوزانی که از زمان خلقتش در جهنّم می‌جوشد؛ که همچون فلز گداخته صورت‌ها را بریان می‌کند. چه نوشیدنی بدی، و چه اجتماع ناپسندی.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- سوگند به کسی که مرا به حقّ مبعوث فرمود، شرابخوار در روز قیامت می‌آید درحالی‌که صورتش سیاه، چشمانش کبود و لب‌هایش چروکیده و منقبض است؛ آب دهانش بر روی پاهایش جاری می‌شود. هرکس او را ببیند، پلید دانسته از آن دوری می‌کند. سوگند به کسی که مرا به حقّ مبعوث فرمود، شرابخوار تشنه می‌میرد و او در قبر تشنه است و روز قیامت مبعوث می‌شود درحالی‌که تشنه است و هزار سال فریاد می‌زند که ای وای تشنه‌ام. سپس آبی برای او آورده می‌شود که همچون فلز گداخته صورت‌ها را بریان می‌کند. و صورتش پخته می‌شود و دندان‌هایش و چشمانش جدا می‌شوند و در آن ظرف می‌ریزند و او چاره‌ای از آشامیدن آن ندارد و [هنگامی‌که نوشید]، آنچه در درونش است گداخته [و آب] می‌شود.