آیه ۶۶ - سوره کهف

امام علی (علیه السلام)- اگر کسی از علم بی‌نیاز بود، پیامبر خدا موسی (علیه السلام) بی‌نیاز بود درحالی‌که سخنش را شنیده‌اید: هَلْ أَتَّبِعُکَ عَلی أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْداً.

امام رضا (علیه السلام)- موسی (علیه السلام) به نزد آن عالم آمد و در یکی از جزیره ها به او رسید که نشسته بود و یا بر چیزی تکیه داده بود. موسی (علیه السلام) به او سلام داد ولی او سلام نداد، چون در سرزمینی بود که در آنجا سلام وجود نداشت. از موسی (علیه السلام) پرسید: نتو کی هستی»؟ فرمود: «من موسی پسر عمران (علیه السلام) هستم». فرمود: «تو آن موسی (علیه السلام) هستی که با خداوند صحبت کرد»؟ فرمود: «بله». پرسید: «چه می‌خواهی»؟ فرمود: «به نزد تو آمدم تا از آنچه به تو آموختهاند به من بینش را بیاموزی». گفت: «من مأمور انجام کاری هستم که تو طاقت آن را نداری. همان‌طورکه من هم طاقت انجام کار تو را ندارم». سپس آن عالم در مورد آن مصیبت‌هایی که آل محمد (صلی الله علیه و آله) می‌بینند صحبت کرد که زیاد گریه کردند. سپس در مورد فضل و بزرگی آل محمد (صلی الله علیه و آله) صحبت کرد تا اینکه موسی (علیه السلام) فرمود: «ای کاش من هم جزء آل محمد (بودم. و حتی در مورد فلان شخص و فلان شخص و مبعوث شدن پیامبر (صلی الله علیه و آله) بر قومش و آن بدی‌هایی که آن‌ها می‌بینند و تکذیب‌کردن وی توسط ایشان، صحبت کرد. و این آیه: و ما دل‌ها و چشم‌های آن‌ها را واژگونه می‌سازیم [آری آن‌ها ایمان نمی‌آورند] همان‌گونه که در آغاز، به آن ایمان نیاوردند! (انعام/۱۱۰) را برایش تفسیر کرد، هنگامی که از آن‌ها عهد و پیمان گرفت. موسی (علیه السلام) گفت: هَلْ أَتَّبِعُکَ عَلی أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْداً. خضر (علیه السلام) گفت: «تو هرگز نمی‌توانی با من شکیبایی کنی! و چگونه می‌توانی در برابر چیزی که از رموزش آگاه نیستی شکیبا باشی؟! (کهف/۶۸۶۷)».