آیه ۷۸ - سوره کهف

امام حسن (علیه السلام)- ابوسعید عقیصا گوید: به امام حسن (علیه السلام) گفتم: «ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! چرا با معاویه صلح و سازش کردی»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «ای ابوسعید؛ آیا من حجّت خدا بر بندگانش نیستم؟! آیا من امام آن‌ها بعد از پدرم نمی‌باشم»؟! گفتم: «چرا». فرمود: «آیا من آن کسی نیستم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) درباره‌ی من و برادرم [فرمود:] حسن و حسین دو امامند، خواه [به اجرای اوامر الهی] برخیزند و خواه بنشینند»؟ گفتم: «بلی». فرمود: «پس من امامم خواه برخیزم یا بنشینم. ای ابوسعید علّت صلح من با معاویه همان علّت صلح رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با «بنی‌ضمره» و «بنی‌اشجع» و اهالی مکّه است هنگامی‌که از حدیبیه برگشت، منتهی فرقی که هست این است که آنان آشکارا کافر بودند ولی معاویه و یارانش در باطن کافرند. ای ابوسعید! اگر من از جانب خدا امام هستم پس جایز نیست در قبول صلح و یا جنگ به سفاهت رأی نسبت داده شوم، اگرچه حکمت آنچه انجام می‌دهم برای افراد مشتبه باشد آیا نمی‌بینی هنگامی‌که خضر (علیه السلام) به خاطر سوراخ‌کردن کشتی و کشتن پسر و تعمیر دیوار از طرف موسی (علیه السلام) مورد غضب واقع شد، برای اینکه علّت آن بر او مشتبه بود، تا اینکه خضر (علیه السلام) به او خبر داد و موسی (علیه السلام) راضی شد. همچنین من نیز به خاطر صلحی که با معاویه کردم، از طرف کسانی که علّت این امر را نمی‌دانستند و نسبت به آن جاهل بودند، مورد غضب واقع شدم و اگر من صلح نمی‌کردم معاویه یک نفر شیعه در روی زمین باقی نمی‌گذاشت مگر اینکه همه را می‌کشت».

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- آن‌ها از آن محل گذشتند؛ إِذا أَتَیا أَهْلَ قَرْیَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها و به دهکده‌ای رسیدند که آن را «ناصریه» می‌گفتند، شب هنگام بود که موسی و خضر (علیها السلام) وارد این قریه شدند و از اهل قریه خواستند شب آن‌ها را جای دهند. اهالی قریه به آن‌ها جا ندادند و از پذیرایی خودداری کردند، دراین‌هنگام خضر (علیه السلام) متوجّه شد که یکی از دیوارهای قریه کج شده و مشرف بر خرابی است، خضر (علیه السلام) دست خود را روی دیوار گذاشت و گفت: «برخیز این دیوار را راست کنیم». موسی (علیه السلام) گفت: «باید اهل قریه ما را طعام و غذا بدهند سپس ما این دیوار را اصلاح کنیم». لَوْ شِئْتَ لاَتَّخَذْتَ عَلَیْهِ أَجْراً. خضر (علیه السلام) گفت: هَذَا فِراقُ بَیْنِی وَ بَیْنِکَ سَأُنَبِّئُکَ بِتَأْوِیلِ مَا لَمْ تَسْتَطِعْ عَلَیْهِ صَبْراً؛ از اینجا دیگر رفاقت و مصاحبت ما قطع شد و اینک سر کارهای خود را برای تو روشن می‌کنم».

امام باقر (علیه السلام)- موسی (علیه السلام) از خضر (علیه السلام) نپذیرفت و کارهای او را شنیع شمرد، تا اینکه خضر (علیه السلام) به او گفت: «ای موسی! من اینها را سر خود انجام ندادم، بلکه فقط به جهت امر خداوند عزّوجلّ انجامشان دادم».