آیه قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَ هُوَ يُحاوِرُهُ أَ كَفَرْتَ بِالَّذي خَلَقَكَ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلاً [37]
دوست [با ايمان] وى در‌حالى‌كه با او گفتگو مى‌كرد گفت: «آيا به كسى كه تو را از خاك، سپس از نطفه آفريد، و پس از آن تو را مرد كاملى قرار داد، كافر شدى»؟!
الصّادق ( فَقَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَ هُوَ عَلِیٌّ (أَ کَفَرْتَ بِالَّذِی خَلَقَکَ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاکَ رَجُلًا* لکِنَّا هُوَ اللهُ رَبِّی مَعْنَی ذَلِکَ أَنْتَ کَفَرْتَ بِرَبِّکَ.
امام صادق (علیه السلام)- همنشینش و او علی (علیه السلام) است به او فرمود: أَ کَفَرْتَ بِالَّذِی خَلَقَکَ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاکَ رَجُلًا معنای آن این است که تو به پروردگارت کافر شدی.
الصّادق ( عَنْ عَبْدِ‌الْغَفَّارِ الْجَازِیِّ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنَ مِنْ طِینَهًِْ الْجَنَّهًِْ وَ خَلَقَ الْکَافِرَ مِنْ طِینَهًِْ النَّارِ وَ قَالَ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَیْراً طَیَّبَ رُوحَهُ وَ جَسَدَهُ فَلَا یَسْمَعُ شَیْئاً مِنَ الْخَیْرِ إِلَّا عَرَفَهُ وَ لَا یَسْمَعُ شَیْئاً مِنَ الْمُنْکَرِ إِلَّا أَنْکَرَهُ قَالَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ الطِّینَاتُ ثَلَاثٌ طِینَهًُْ الْأَنبیا (ءِ وَ الْمُؤْمِنُ مِنْ تِلْکَ الطِّینَهًِْ إِلَّا أَنَّ الْأَنبیا (هُمْ مِنْ صَفْوَتِهَا هُمُ الْأَصْلُ وَ لَهُمْ فَضْلُهُمْ وَ الْمُؤْمِنُونَ الْفَرْعُ مِنْ طِینٍ لازِبٍ کَذَلِکَ لَا یُفَرِّقُ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ شِیعَتِهِمْ وَ قَالَ طِینَهًُْ النَّاصِبِ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ وَ أَمَّا الْمُسْتَضْعَفُونَ فَ مِنْ تُرابٍ لَا یَتَحَوَّلُ مُؤْمِنٌ عَنْ إِیمَانِهِ وَ لَا نَاصِبٌ عَنْ نَصْبِهِ وَ لِلَّهِ الْمَشِیَّهًُْ فِیهِمْ.
امام صادق (علیه السلام)- عبدالغفّار جازی نقل می‌کند: امام صادق (علیه السلام) فرمود: خدای عزّوجلّ، مؤمن را از سرشت بهشت آفرید و کافر را از سرشت دوزخ». و فرمود: «چون خدا خوبی بنده‌ای را بخواهد، جان و تنش را پاک می سازد؛ چنان که او خیری نشنود، مگر اینکه آن را بشناسد، و سخن زشتی نشنود، مگر اینکه برایش ناشناس باشد.» شنیدم که امام (علیه السلام) می فرمود: «سرشت بر سه گونه است: سرشت پیامبران، که فرد مؤمن نیز از همین سرشت است، با این تفاوت که پیامبران سرآمد آن هستند، و پایه‌ی آنند و برتری دارند، درحالی‌که مؤمنان شاخه آن هستند؛ از گلی چسبان. چنین است که خدای عزّوجلّ، میان آن‌ها و پیروانشان جدایی نمی اندازد. و فرمود: «سرشت ناصب (دشمن اهل بیت) از لجنی سالخورده و بدبو آفریده شده، امّا سرشت مستضعفان از خاک است. هیچ مؤمنی از ایمان خود نمی‌گذرد و هیچ ناصبی از عقیده اش دست نمی کشد، و خدا را درباره آن‌ها خواسته‌ای است».