آیه ۱۲ - سوره کهف

امام صادق (علیه السلام)- همان‌طور که خدای متعال در این آیه می‌فرماید: فَضَرَبْنَا عَلَی آذَانِهِمْ فِی الْکَهْفِ سِنِینَ عَدَدًا پس آنان به خواب فرو رفتند تا اینکه خداوند، آن پادشاه و مردم سرزمینش را به هلاکت رساند و آن دوره و زمانه، سپری شد و روزگار دیگر و مردم دیگری آمدند. سپس بیدار شدند و از یکدیگر پرسیدند: «چه مدّت است که اینجا خوابیده‌ایم»؟ به خورشید که بالا آمده بود نگریستند و گفتند: «یک روز یا پاره‌ای از روز است که خوابیده‌ایم». سپس به یک نفر از خودشان گفتند: «این پول را بگیر و به‌طور ناشناس به شهر برو تا تو را نشناسند و غذایی را برای ما تهیّه کن، چرا که اگر آن‌ها متوجّه ما شوند و ما را بشناسند، یا ما را می‌کشند و یا ما را به کیش خود باز می‌گردانند». آن مرد به شهر آمد و دید این شهر، آن شهری نیست که می‌شناخته و مردمی را دید که با آن مردم، متفاوت بودند و آن‌ها را نمی‌شناخت؛ نه او زبان آنان را می‌فهمید و نه آنان زبان او را متوجّه می‌شدند. به او گفتند: «تو کیستی؟ و از کجا آمده‌ای»؟ پس قضیّه را برای آنان تعریف کرد. فرمانروای آن شهر با یارانش به قصد غار از شهر خارج شدند درحالی‌که آن مرد نیز همراه آنان بود تا اینکه به غار رسیدند و به داخل غار سرک کشیدند تا از آن خبر کسب کنند».