آیه فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ [101]
و هنگامى‌كه در «صور» دميده شود، هيچ‌يك از پيوندهاى خويشاوندى در آن روز ميان آن‌ها نخواهد بود و از يكديگر تقاضاى كمك نمى كنند [چون كارى از كسى ساخته نيست].
الرّضا ( مَنْ أَحَبَّ عَاصِیاً فَهُوَ عَاصٍ وَ مَنْ أَحَبَّ مُطِیعاً فَهُوَ مُطِیعٌ وَ مَنْ أَعَانَ ظَالِماً فَهُوَ ظَالِمٌ وَ مَنْ خَذَلَ عَادِلًا فَهُوَ خَاذِلٌ إِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ قَرَابَهًٌْ وَ لَا یَنَالُ أَحَدٌ وَلَایَهًَْ اللَّهِ إِلَّا بِالطَّاعَهًِْ وَ لَقَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (لِبَنِی عَبْدِالْمُطَّلِبِ ائْتُونِی بِأَعْمَالِکُمْ لَا بِأَنْسَابِکُمْ وَ أَحْسَابِکُمْ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ* فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ* وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِینُهُ فَأُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خالِدُونَ.
امام رضا ( هرکس گنهکاری را دوست داشته باشد، گنهکار است و هرکه شخص مطیع را دوست داشته باشد، او نیز مطیع خداست. کسی که به ظالم کمک کند، ظالم است و هرکه عادلی را خوار کند، خود خوار است؛ بین خدا و احدی قرابت و خویشاوندی نیست؛ هیچ کس به خدا نزدیک نمی‌شود؛ مگر با اطاعت. پیغمبر (به فرزندان عبدالمطلّب فرمود: «اعمال خود را، به من نشان دهید نه خویشاوندی و خانواده‌تان را؛ خداوند بزرگ می فرماید: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ، فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ فَأُولئِکَ هُمُ المُفْلِحُونَ، وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِینُهُ فَأُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خالِدُونَ.
الصّادق ( الِاقْتِدَاءُ نِسْبَهًُْ الْأَرْوَاحِ فِی الْأَزَلِ وَ امْتِزَاجُ نُورِ الْوَقْتِ بِنُورِ الْأَزَلِ وَ لَیْسَ الِاقْتِدَاءُ بِالتَّوَسُّمِ بِحَرَکَاتِ الظَّاهِرِ وَ التَّنَسُّبِ إِلَی أَوْلِیَاءِ الدِّینِ مِنَ الْحُکَمَاءِ وَ الْأَئِمَّهًِْ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ أَیْ مَنْ کَانَ اقْتَدَی بِمُحِقٍّ قُبِلَ وَ زَکَی قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
امام صادق ( اقتدا همان ارتباط روح‌ها در ازل و متّصل‌شدن نورِ الآن به نور ازل است. اقتدا این نیست که با اعمال ظاهری نام آن‌ها را برای خود برگزینیم و خود را به اولیاء دین از دانشمندان و امامان (منتسب کنیم (به زور خود را به آن‌ها وصل کنیم درحالی که ارواح ما با آن‌ها نسبتی ندارد) خداوند عزّوجلّ فرمود: روزی را که هر گروهی را با پیشوایشان می خوانیم. (اسراء/۷۱) یعنی کسی که از صاحب حقّی پیروی کرد؛ پذیرفته و پاک شد. خداوند عزّوجلّ فرمود: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
السّجّاد ( طَاوُسٌ الْفَقِیه رَأَیْتُه یَطُوفُ مِنَ الْعِشَاءِ إِلَی سَحَرٍ ... فَقُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ (مَا هَذَا الْجَزَعُ وَ الْفَزَعُ وَ نَحْنُ یَلْزَمُنَا أَنْ نَفْعَلَ مِثْلَ هَذَا وَ نَحْنُ عَاصُونَ جَانُونَ أَبُوکَ الْحُسَیْنُ‌بْنُ عَلِیٍّ (وَ أُمُّکَ فَاطِمَهًُْ الزَّهْرَاءُ (وَ جَدُّکَ رَسُولُ اللَّهِ (قَالَ فَالْتَفَتَ إِلَیَّ وَ قَالَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ یَا طَاوُسُ دَعْ عَنِّی حَدِیثَ أَبِی وَ أُمِّی وَ جَدِّی خَلَقَ اللَّهُ الْجَنَّهًَْ لِمَنْ أَطَاعَهُ وَ أَحْسَنَ وَ لَوْ کَانَ عَبْداً حَبَشِیّاً وَ خَلَقَ النَّارَ لِمَنْ عَصَاهُ وَ لَوْ کَانَ وَلَداً قُرَشِیّاً أَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَهُ تَعَالَی فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ وَ اللَّهِ لَا یَنْفَعُکَ غَداً إِلَّا تَقْدِمَهًٌْ {أی هدیّهًْ} تُقَدِّمُهَا مِنْ عَمَلٍ صَالِحٍ.
امام سجّاد ( طاوس فقیه نقل میکند: [وقتی امام را از شب تا صبح درحال مناجات و طواف خانه ی خدا دیدم،] عرض کردم: «ای پسر رسول خدا (! این ناله و فغان چیست؟! ما که گنهکار و جنایتکاریم باید این طور زاری و اندوه داشته باشیم؛ شما که پدرت حسین بن علی (مادرت فاطمهزهرا (و جدّت پیغمبراکرم (است»! حضرت روی به من نموده، فرمود: «هیهات هیهات طاوس! اسم پدر، مادر و جدّم را نبر! خدا بهشت را برای بنده‌ی مطیع و نیکوکارش گرچه غلامی سیاه باشد آفریده و جهنّم را برای هرکه معصیت کند گرچه از اولاد قریش باشد، آفریده است. [آیا] نشنیده‌ای که خداوند می فرماید: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ؟! به خدا سوگند! فردا هیچ‌چیز سودی برایت ندارد؛ مگر عمل صالحی که پیشاپیش فرستی».
الصّادق ( لَا یَتَقَدَّمُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ أَحَدٌ إِلَّا بِالْأَعْمَالِ وَ الدَّلِیلُ عَلَی ذَلِکَ قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ (یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ الْعَرَبِیَّهًَْ لَیْسَتْ بِأَبٍ وَالِدٍ وَ إِنَّمَا هُوَ لِسَانٌ نَاطِقٌ فَمَنْ تَکَلَّمَ بِهِ فَهُوَ عَرَبِیٌّ أَلَا إِنَّکُمْ وُلْدُ آدَمَ وَ آدَمُ مِنْ تُرَابٍ وَ اللَّهِ لَعَبْدٌ حَبَشِیٌّ أَطَاعَ اللَّهَ خَیْرٌ مِنْ سَیِّدٍ قُرَشِیٍّ عَاصٍ لِلَّهِ وَ إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاکُمْ وَ الدَّلِیلُ عَلَی ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ* فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ قَالَ بِالْأَعْمَالِ الْحَسَنَهًِْ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ * وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِینُهُ قَالَ مِنَ الْأَعْمَالِ السَّیِّئَهًِْ فَأُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خالِدُونَ * تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ قَالَ أَیْ تَلْهَبُ عَلَیْهِمْ فَتُحْرِقُهُمْ وَ هُمْ فِیها کالِحُونَ أَیْ مَفْتُوحِی الْفَمِ مُسْوَدِّی الْوَجْهِ.
امام صادق ( هیچ کس در قیامت پیش نمی رود؛ مگر با اعمالی که انجام داده است؛ دلیل این گفته فرمایش رسول خدا (است که فرمود: «ای مردم! عربیّت به پدری که فرزندی به وجود آورده، نیست؛ بلکه عربیّت زبان گویاست. هرکس به عربی فصیح سخن گوید او عرب می‌باشد، بدانید که شما از آدم متولّد شده اید و آدم از خاک است. به خدا سوگند! برده‌ی حبشی که خدا را اطاعت کند، بهتر است از آقای قریشی که نافرمانی خدا را کند؛ و گرامی ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست. (حجرات/۱۳) و دلیل این سخن این قول خداوند عزّوجلّ است: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ * فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِینُهُ به خاطر اعمال نیکویشان فَأُولئِکَ هُمُ المُفْلِحُونَ * وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِینُهُ به خاطر اعمال بد، [ترازویش سبک است] «فَأُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خالِدُونَ * تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ؛ یعنی به سوی آن‌ها شعله ور می شود و آن‌ها را می‌سوزاند وَ هُمْ فِیها کالِحُونَ یعنی [آن‌ها در آتش] دهانشان باز و صورت هایشان سیاه است».
الکاظم ( إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی خَلَقَ الْأَرْوَاحَ قَبْلَ الْأَبْدَانِ بِأَلْفَیْ عَامٍ، ثُمَ خَلَقَ الْأَبْدَانَ بَعْدَ ذَلِکَ، فَمَا تَعَارَفَ مِنْهَا فِی السَّمَاءِ تَعَارَفَ فِی الْأَرْضِ، وَ مَا تَنَاکَرَ مِنْهَا فِی السَّمَاءِ تَنَاکَرَ فِی الْأَرْضِ، فَإِذَا قَامَ الْقَائِمُ (وَرَّثَ الْأَخَ فِی الدِّینِ، وَ لَمْ یُوَرِّثِ الْأَخَ فِی الْوِلَادَهًِْ، وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فِی کِتَابِه: قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ* فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
امام کاظم ( خداوند تبارک و تعالی روح انسان را دوهزار سال قبل از جسم او آفرید. پس کسانی که روحشان در آسمان با همدیگر آشنا گشته اند، در زمین نیز همدیگر را می شناسند و کسانی که در آسمان همدیگر را نشناخته اند، در زمین نیز نمی‌شناسند و هنگامی که قائم آل محمّد (قیام کند، برادر دینی از انسان ارث می برد نه برادری که از پدر و مادر انسان زاده شده است و این است معنای سخن خداوند که فرمود: قَدْ أَفْلَحَ المُؤْمِنُونَ. فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
الرّسول ( أَنَّ الْخَلَائِقَ إِذَا عَایَنُوا الْقِیَامَهًَْ وَ دِقَّهًَْ الْحِسَابِ وَ أَلِیمَ الْعَذَابِ فَإِنَّ الْأَبَ یَوْمَئِذٍ یَتَعَلَّقُ بِوَلَدِهِ فَیَقُولُ أَیْ بُنَیَّ کُنْتُ لَکَ فِی دَارِ الدُّنْیَا أَ لَمْ أُرَبِّکَ وَ أُغَذِّیکَ وَ أُطْعِمُکَ مِنْ کَدِّی وَ أُکْسِیکَ وَ أُعَلِّمُکَ الْحِکَمَ وَ الْآدَابَ وَ أُدَرِّسُکَ آیَاتِ الْکِتَابِ وَ أُزَوِّجُکَ کَرِیمَهًًْ مِنْ قَوْمِی وَ أَنْفَقْتُ عَلَیْکَ وَ عَلَی زَوْجَتِکَ فِی حَیَاتِی وَ آثَرْتُکَ عَلَی نَفْسِی بِمَالِی بَعْدَ وَفَاتِی فَیَقُولُ صَدَقْتَ فِیمَا قُلْتَ یَا أَبِی فَمَا حَاجَتُکَ فَیَقُولُ یَا بُنَیَّ إِنَّ مِیزَانِی قَدْ خَفَّتْ وَ رَجَحَتْ سَیِّئَاتِی عَلَی حَسَنَاتِی وَ قَالَتِ الْمَلَائِکَهًُْ یَحْتَاجُ کِفَّهًُْ حَسَنَاتِکَ إِلَی حَسَنَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ حَتَّی تَرْجِحَ بِهَا وَ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ تَهَبَ لِی حَسَنَهًًْ وَاحِدَهًًْ أُثَقِّلُ بِهَا مِیزَانِی فِی هَذَا الْیَوْمِ الْعَظِیمِ خَطَرُهُ قَالَ فَیَقُولُ الْوَلَدُ لَا وَ اللَّهِ یَا أَبَتِ إِنِّی أَخَافُ مِمَّا خِفْتَهُ أَنْتَ وَ لَا أُطِیقُ أُعْطِیکَ مِنْ حَسَنَاتِی شَیْئاً قَالَ فَیَذْهَبُ عَنْهُ الْأَبُ بَاکِیاً نَادِماً عَلَی مَا کَانَ أَسْدَی إِلَیْهِ فِی‌دَارِ الدُّنْیَا وَ کَذَلِکَ قِیلَ الْأُمُّ تَلْقَی وَلَدَهَا فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ فَتَقُولُ یَا بُنَیَّ أَ لَمْ یَکُنْ بَطْنِی لَکَ وِعَاءً فَیَقُولُ بَلَی یَا أُمَّاهْ فَتَقُولُ أَ لَمْ یَکُنْ ثَدْیَیَّ لَکَ سِقَاءً فَیَقُولُ بَلَی یَا أُمَّاهْ فَتَقُولُ لَهُ إِنَّ ذُنُوبِی أَثْقَلَتْنِی فَأُرِیدُ أَنْ تَحْمِلَ عَنِّی ذَنْباً وَاحِداً فَیَقُولُ إِلَیْکَ عَنِّی یَا أُمَّاهْ فَإِنِّی مَشْغُولٌ بِنَفْسِی فَتَرْجِعُ عَنْهُ بَاکِیَهًًْ وَ ذَلِکَ تَأْوِیلُ قَوْلِهِ تَعَالَی فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُون.
پیامبر ( همانا مردمان در قیامت، دقّت حساب و دردناکی عذابش را می بینند، پس پدر در این روز به فرزندش می‌چسبد و می گوید: «من چطور پدری برای تو در دنیا بودم؟ آیا من تو را تربیت نکردم؟! از دست رنج و زحمت خودم تو را غذا ندادم و نپوشاندم؟! احکام را به تو نیاموختم؟ آیا قرآن را به تو آموختم؟ از فامیل خودم برای تو همسر اختیار نکردم؟! من مخارج زندگی تو و همسرت را تا زنده بودم، تأمین کردم و بعد از مرگ هم مال فراوانی برایت به جا گذاشتم». فرزند می گوید: «پدرم! راست و درست می فرمایی، خواسته شما چیست»؟ پدر می گوید: «پسرم! همانا میزان عمل و کردارم سبک است؛ گناهم از ثوابم بیش تر است؛ فرشتگان گفته‌اند اگر یک حسنه دیگر داشته باشی میزان خوبی ها از بدی ها سنگین‌تر میشود هم اکنون خواهش من از تو این است که یک حسنه از کردار نیک خویش به من ببخشی تا امروز که خطرش بزرگ است میزان خوبی هایم به واسطهی همان حسنه سنگین شود. فرزند به پدر می گوید: «نه، پدر جان! به خدا حاضر نمی‌شوم؛ خودم هم می ترسم که کفه‌ی گناهانم سنگین و کفه‌ی کارهای نیک من سبک باشد؛ من قدرت اینکه چیزی به تو ببخشم، ندارم». سپس پدر می رود درحالی که پشیمان و گریانست بر آن خوبی ها که به فرزندش در دنیا کرده است. همین طور مادر فرزندش را درین روز ملاقات می کند و می گوید: «پسرم! آیا رحم من جایگاه تو نبود»؟! [پسر] می گوید: «بلی، ای مادر»! [مادر] می گوید: «آیا سینه‌ام برای تو وسیله‌ی آشامیدنی نبود»؟! میگوید: «بلی، مادرم»! سپس مادر می گوید: «پسرم! گناهانم سنگین و فراوانست از تو می خواهم که یکی از گناهانم را تو تحمّل کنی و بپذیری تا سبکبار شوم». [پسر] می گوید: «ای مادر! از من دور شو همانا من سرگرم نفس و حساب خودم هستم». سپس مادر اشک‌ریزان از پسر جدا میشود. این است تأویل کلام خداوند متعال: فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُون».
أمیرالمؤمنین ( عَنِ الْأَصْبَغِ‌بْنِ‌نُبَاتَهًَْ عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (فِی قَوْلِهِ تَعَالَی وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ یَوْمَئِذٍ آمِنُونَ قَالَ فَقَال: یَا أَصْبَغُ مَا سَأَلَنِی أَحَدٌ عَنْ هَذِهِ الْآیَهًِْ وَ لَقَدْ سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ (عَنْهَا کَمَا سَأَلْتَنِی فَقَالَ لِی سَأَلْتُ جَبْرَئِیلَ (عَنْهَا فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ (إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ حَشَرَکَ اللَّهُ أَنْتَ وَ أَهْلَ بَیْتِکَ (وَ مَنْ یَتَوَلَّاکَ وَ شِیعَتَکَ حَتَّی یَقِفُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ فَیَسْتُرُ اللَّهُ عَوْرَاتِهِمْ وَ یُؤْمِنُهُمْ مِنَ الْفَزَعِ الْأَکْبَرِ بِحُبِّهِمْ لَکَ وَ لِأَهْلِ بَیْتِکَ (وَ لِعَلِیِّ‌بْنِ‌أَبیطَالِبٍ (فَقَالَ جَبْرَئِیلُ (أَخْبَرَنِی فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ (مَنِ اصْطَنَعَ إِلَی أَحَدٍ مِنْ أَهْلِ بَیْتِکَ مَعْرُوفاً کَافَیْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ یَا عَلِیُّ (شِیعَتُکَ وَ اللَّهِ آمِنُونَ یَرْجُونَ فَیَشْفَعُونَ وَ یُشَفَّعُونَ ثُمَّ قَرَأَ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
امام علی ( اصبغ بن نباته نقل میکند: امام علی (در تفسیر آیه: و آنان از وحشت آن روز در امانند!. (نمل/۸۹) فرمود: «ای اصبغ! همان گونه که تو از من تفسیر این آیه را سؤال کردی من هم از رسول خدا (تفسیر آن را پرسیدم؛ رسول خدا (فرمود: «من هم از جبرئیل سؤال کردم و او پاسخ داد: «ای محمّد (! هنگامی که روز قیامت برپا شود خداوند شما و اهل بیت شما را به همراه کسانی که به شما علاقه دارند یکجا جمع میکند، آن‌ها درحالی که عورتشان پوشیده است در موقف حضور پیدا میکنند و در محضر عدل خداوند حاضر می‌گردند و از ترس و وحشت روز قیامت آسوده اند؛ زیرا آن‌ها تو و خاندانت را دوست داشته و به علی ّبن ابیطالب (اظهار علاقه میکنند. ای علی (! به خداوند سوگند! شیعیانت در آسایش هستند و خوشحال می‌باشند. آن‌ها شفاعت میکنند و شفاعتشان هم قبول می‌گردد. سپس این آیه را قرائت کرد: فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ».
الرّسول ( کُلُ حَسَبٍ وَ نَسَبٍ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مُنْقَطِعٌ إِلَّا حَسْبِی وَ نَسَبِی إِنْ شِئْتُمْ اقْرَءُوا: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُون.
پیامبر ( هر حسب و نسبی در روز قیامت قطع میشود به جز حسب و نسب من، اگر خواستید بخوانید: فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَ لا یَتَساءَلُونَ.
الرّسول ( عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (أَنَّ صَفِیَّهًَْ بِنْتَ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ مَاتَ ابْنٌ لَهَا فَأَقْبَلَتْ فَقَالَ لَهَا الثَّانِی غَطِّی قُرْطَکِ فَإِنَّ قَرَابَتَکِ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (لَا تَنْفَعُکِ شَیْئاً، فَقَالَتْ لَهُ هَلْ رَأَیْتَ لِی قُرْطاً یَا ابْنَ اللَّخْنَاءِ، ثُمَّ دَخَلَتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (فَأَخْبَرَتْهُ بِذَلِکَ وَ بَکَتْ، فَخَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ (فَنَادَی الصَّلَاهًَْ جَامِعَهًًْ، فَاجْتَمَعَ النَّاسُ فَقَالَ مَا بَالُ أَقْوَامٍ یَزْعُمُونَ أَنَ قَرَابَتِی لَا تَنْفَعُ لَوْ قَدْ قَرُبْتُ الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَشَفَعْتُ فِی أَحْوَجِکُم.
پیامبر ( یکی از پسران صفیّه دختر عبدالمطلّب (عمّه‌ی پیامبر () مُرد؛ پس عمر پیش آمد و به او گفت: «چراغت خاموش شد؛ زیرا خویشاوندی تو با رسول خدا (هیچ سودی به حالت نخواهد داشت». صفیّه به او گفت: «آیا برای من چراغی دیده ای یابن الخناء»؟! آنگاه بر رسول خدا (وارد شد و او را از این واقعه باخبر ساخت و گریست. رسول خدا (خارج شد و مردم را برای نماز ندا داد. مردم جمع شدند. فرمود: «چه شده است گروهی را که گمان می کنند خویشاوندی من سودی نمی بخشد؟!!! وقتی در مقام محمود (جایگاه ستایش شده) قرار گرفتم درباره‌ی کسی که خارج از شماست شفاعت می کنم (بستگان که خارج از مردم عادی هستند)».
الصّادق ( إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ یُدْعَی النَّاسُ جَمِیعاً بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ أُمَّهَاتِهِمْ سِتْراً مِنَ اللَّهِ عَلَیْهِمْ إِلَّا شِیعَهًَْ عَلِیٍّ (فَإِنَّهُمْ یُدْعَوْنَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ.
امام صادق ( روز رستاخیز مردم زاده‌ی مادرشان خوانده می شوند، جز ما و شیعه و دوستانمان که به نام خود و زاده‌ی پدرشان خوانده میشوند.
الرّسول ( عَنْ أَبِی‌هُرَیْرَهًَْ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (یَقُولُ لِعَلِیٍّ (أَ لَا أُبَشِّرُکَ یَا عَلِیُّ (؟ قَالَ بَلَی بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ (قَالَ أَنَا وَ أَنْتَ وَ فَاطِمَهًُْ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (خُلِقْنَا مِنْ طِینَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ وَ فَضَلَتْ مِنْهَا فَضْلَهًٌْ فَجُعِلَ مِنْهَا شِیعَتُنَا وَ مُحِبُّونَا فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ دُعِیَ النَّاسُ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ أُمَّهَاتِهِمْ مَا خَلَا نَحْنُ وَ شِیعَتُنَا وَ مُحِبُّونَا فَإِنَّهُمْ یُدْعَوْنَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ.
پیامبر ( در خطاب به علی (: من، تو، فاطمه، حسن و حسین (همه از یک سرشتیم؛ شیعه و دوستانمان را از مقدار باقیمانده‌ی آن ساختند. روز رستاخیز مردم زاده‌ی مادرشان خوانده میشوند؛ جز ما و شیعه و دوستانمان که به نام خود و زاده‌ی پدرشان خوانده میشوند. روز قیامت، مردم را به نام‌های مادرانشان می خوانند به استثنای شیعیان ما که چون پاک طینتند به نام پدرانشان خوانده می شوند».
أمیرالمؤمنین ( إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ یُدْعَی النَّاسُ بِأَسْمَائِهِمْ إِلَّا شِیعَتِی وَ مُحِبِّیَّ فَإِنَّهُمْ یُدْعَوْنَ بِأَسْمَاءِ آبَائِهِمْ لِطِیبِ مَوَالِیدِهِمْ.
امام علی ( علی (فرمود: وقتی روز قیامت فرا برسد مردم را با نام‌های خودشان فرا میخوانند، مگر شیعیان و محبّان من که به خاطر حلال‌زادگیشان با نام‌های پدرانشان خوانده میشوند.