آیه إِنَّ رَبَّكُمُ اللهُ الَّذي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ في سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ ما مِنْ شَفيعٍ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ ذلِكُمُ اللهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ [3]
پروردگار شما، خداوندى است كه آسمان‌ها و زمين را در شش روز (شش دوران) آفريد؛ سپس بر تخت [قدرت] قرار گرفت، و به تدبير كار[جهان] پرداخت؛ هيچ شفاعت‌كننده‌اى، بى‌اذن او نيست؛ اين است خداوند، پروردگار شما! پس او را پرستش كنيد. آيا متذكّر نمى‌شويد؟!
الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْخَیْرَ یَوْمَ الْأَحَدِ وَ مَا کَانَ لِیَخْلُقَ الشَّرَّ قَبْلَ الْخَیْرِ وَ فِی یَوْمِ الْأَحَدِ وَ الْإِثْنَیْنِ خَلَقَ الْأَرَضِینَ وَ خَلَقَ أَقْوَاتَهَا فِی یَوْمِ الثَّلَاثَاءِ وَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ وَ یَوْمَ الْخَمِیسِ وَ خَلَقَ أَقْوَاتَهَا یَوْمَ الْجُمُعَهًِْ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ.
امام صادق (علیه السلام)- خداوند، خوبی را در روز یکشنبه خلق کرده و این‌چنین نبوده که بدی را قبل از خوبی آفریده باشد. در روز یکشنبه و دوشنبه زمین‌ها را آفرید و در روز سه‌شنبه موجودات در آن را خلق کرد. در روز چهارشنبه و پنجشنبه آسمان‌ها را پدید آورد و در روز جمعه موجودات در آن را آفرید. [به‌همین‌خاطر است] سخن پروردگار متعال: آسمان‌ها و زمین و آنچه را میان این دو وجود دارد، در شش روز (شش دوران) آفرید. (فرقان/۵۹)
الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ فَالسَّنَهًُْ تَنْقُصُ سِتَّهًَْ أَیَّام.
امام صادق (علیه السلام)- خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فی سِتَّةِ أَیَّامٍ؛ بنابراین شش روز از هرسال کاهش پیدا کرده است.
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ خَلَقَ الشُّهُورَ اثْنَیْ عَشَرَ شَهْراً وَ هِیَ ثَلَاثُمِائَهًٍْ وَ سِتُّونَ یَوْماً فَحَجَرَ مِنْهَا سِتَّهًَْ أَیَّامٍ خَلَقَ فِیهَا السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ فَمِنْ ثَمَّ تَقَاصَرَتِ الشُّهُورُ.
امام باقر (علیه السلام)- خداوند تعداد ماه‌ها را دوازده ماه قرار داد که [مجموعاً] سیصدوشصت روز می‌باشد. سپس شش روز از آن مدّت را نگه داشت و آسمان‌ها و زمین را آفرید و از همین جاست که ماه‌ها کوتاه شده است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکْرُهُ وَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ خَلَقَ الْأَرْضَ قَبْلَ السَّمَاءِ ثُمَّ اسْتَوی عَلَی الْعَرْشِ لِتَدْبِیرِ الْأُمُورِ.
امام علی (علیه السلام)- خدایی که یادش بزرگ و نامش مقدّس است، زمین را پیش از آسمان آفرید. سپس بر تخت [قدرت] قرار گرفت و به تدبیر امور پرداخت.
الصّادق (علیه السلام)- قَوْلُهُ الرَّحْمنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی یَقُولُ عَلَی الْمُلْکِ احْتَوَی.
امام صادق (علیه السلام)- [معنای] آیه: همان بخشنده‌ای که بر عرش مسلّط است. (طه/۵) این است که [خداوند] بر ملک، فراگیر و مسلّط است.
الرّضا (علیه السلام)- مُدَبِّرٌ لَا بِحَرَکَهًْ.
امام رضا (علیه السلام)- خداوند مدبّر است امّا نه به‌واسطه‌ی نیاز به حرکت؛ [بلکه به مجرّد قصد و اراده به تدبیر امور می‌پردازد].