آیه الَّذينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ [63]
همان كسانى كه ايمان آوردند، و [از مخالفت فرمان خدا، پيوسته] پرهيز مىكردند.
الصّادق (علیه السلام)- عَلِیِّبْنِعُقْبَهًَْ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قَالَ لِی أَبُوعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) ... یَا عُقْبَهًُْ لَنْ تَمُوتَ نَفْسٌ مُؤْمِنَهًٌْ أَبَداً حَتَّی تَرَاهُمَا حَتَّی تَرَی رسولالله (صلی الله علیه و آله) وَ عَلِیٌّ (علیه السلام) قُلْتُ فَإِذَا نَظَرَ إِلَیْهِمَا الْمُؤْمِنُ أَ یَرْجِعُ إِلَی الدُّنْیَا فَقَالَ لَا یَمْضِی أَمَامَهُ إِذَا نَظَرَ إِلَیْهِمَا مَضَی أَمَامَهُ فَقُلْتُ لَهُ یَقُولَانِ شَیْئاً قَالَ نَعَمْ یَدْخُلَانِ جَمِیعاً عَلَی الْمُؤْمِنِ فَیَجْلِسُ رسولالله (صلی الله علیه و آله) عِنْدَ رَأْسِهِ وَ عَلِیٌّ (علیه السلام) عِنْدَ رِجْلَیْهِ فَیُکِبُّ عَلَیْهِ رسولالله (صلی الله علیه و آله) فَیَقُولُ یَا وَلِیَّ اللَّهِ أَبْشِرْ أَنَا رسولالله (صلی الله علیه و آله) إِنِّی خَیْرٌ لَکَ مِمَّا تَرَکْتَ مِنَ الدُّنْیَا ثُمَّ یَنْهَضُ رسولالله (صلی الله علیه و آله) فَیَقُومُ عَلِیٌّ (علیه السلام) حَتَّی یُکِبَّ عَلَیْهِ فَیَقُولُ یَا وَلِیَّ اللَّهِ أَبْشِرْ أَنَا عَلِیُّبْنُأَبِیطَالِبٍ (علیه السلام) الَّذِی کُنْتَ تُحِبُّهُ أَمَا لَأَنْفَعَنَّکَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ هَذَا فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ قُلْتُ أَیْنَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ هَذَا مِنْ کِتَابِ اللَّهِ قَالَ فِی یُونُسَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ هَاهُنَا الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ. لَهُمُ الْبُشْری فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکَلِماتِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.
امام صادق (علیه السلام)- علیّبنعُقبه از پدرش نقل میکند که امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: «ای عقبه! هیچ انسان مؤمنی نمیرد مگر اینکه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) را مشاهده کند». عرض کردم: «آیا هنگامیکه مؤمن آنها را مشاهده میکند باز به دنیا بازمیگردد»؟ فرمود: «نه، در آن هنگام جز حرکت بهسوی آخرت راهی ندارد». عرض کردم: «آیا پیامبر (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) با او سخنی هم میگویند»؟ فرمود: «آری! هر دو بر مؤمن وارد میشوند و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) کنار سر او و علی (علیه السلام) کنار پاهای او مینشینند و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خود را بر او افکنده و میفرماید: «ای ولی خدا! بشارت بر تو که من رسول خدایم و از هرآنچه در دنیا باقی گذاشتی برای تو بهترم». آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برخاسته و علی (علیه السلام) میایستد و سپس خود را بر مؤمن افکنده و میفرماید: «ای ولیّ خدا! بشارت بر تو که من علیّبنابیطالب (علیه السلام) هستم که دوستدار او بودی. بدان امروز به سودِ تو خواهم بود». آنگاه امام صادق (علیه السلام) فرمود: «این مطلب در قرآن بیان شده است». عرض کردم: «فدایت شوم! این مطلب در کجای قرآن بیان شده است»؟ فرمود: «در سورهی یونس آنجا که میفرماید: الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ لَهُمُ الْبُشْری فِی الحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکَلِماتِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ».
الصّادق (علیه السلام)- عن جَابِر قال قال أبو عبدالله إِنَّ الرَّجُلَ الْمُؤْمِنَ إِذَا صَارَتْ نَفْسُهُ عِنْدَ صَدْرِهِ وَقْتَ مَوْتِهِ رَأَی رسولالله یَقُولُ أَبْشِرْ أَنَا رسولالله (صلی الله علیه و آله) نَبِیُّکَ وَ رَأَی عَلِیَّبْنَأَبِیطَالِبٍ (علیه السلام) فَیَقُولُ أَنَا الَّذِی کُنْتَ تُحِبُّنِی أَنَا أَنْفَعُکَ فَقُلْتُ یَا مَوْلَایَ مَنْ یَرَی هَذَا یَرْجِعُ إِلَی الدُّنْیَا قَالَ إِذَا رَأَی هَذَا مَاتَ وَ قَالَ وَ ذَلِکَ فِی الْقُرْآنِ فِی قَوْلِهِ تَعَالَی الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ. لَهُمُ الْبُشْری فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکَلِماتِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ قَالَ یُبَشِّرُهُمْ بِمَحَبَّتِهِ إِیَّاهُ وَ بِالْجَنَّهًِْ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ وَ هِیَ بِشَارَهًٌْ إِذَا رَآهَا أَمِنَ مِنَ الْخَوْفِ.
امام صادق (علیه السلام)- جابر از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده؛ زمانیکه آخرین نفس، در سینهی مؤمن حبس شود، [هنگام مرگ] رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را میبیند که میفرماید: «بشارت باد بر تو که من رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و پیامبر تو هستم»! و علیّبنابیطالب (علیه السلام) را میبیند که میفرماید: «من کسی هستم که دوستش میداشتی و امروز به سودِ تو خواهم بود». [جابر گوید]: عرض کردم: «مولای من! کسی که این صحنه را ببیند به دنیا برمیگردد»؟ فرمود: «هنگامیکه این صحنه را ببیند خواهد مُرد». و فرمود: «این مطلب در این آیه از قرآن آمده که میفرماید: الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ، لَهُمُ الْبُشْری فِی الحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکَلِماتِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ؛ امام (علیه السلام) فرمود: «خداوند [در این آیه] آنها را در دنیا و آخرت به دوستداشتن ایشان و به بهشت بشارت دهد؛ و این بشارتی است که وقتی مؤمن آن را ببیند از ترس، ایمنی یابد».