آیه وَ قِيلَ ادْعُوا شُرَكاءَكُمْ فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ وَ رَأَوُا الْعَذابَ لَوْ أَنَّهُمْ كانُوا يَهْتَدُونَ [64]
و [به آن عبادت كنندگان] گفته مىشود: «معبودهايتان را كه همتاى خدا مىپنداشتيد بخوانيد [تا شما را يارى كنند]!» معبودهايشان را مى خوانند، ولى جوابى به آنان نمىدهند. و [در اين هنگام] عذاب الهى را [با چشم خود] مىبينند،و آرزو مىكنند اى كاش هدايت يافته بودند!
علیبنإبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ یَوْمَ یُنادِیهِمْ فَیَقُولُ أَیْنَ شُرَکائِیَ الَّذِینَ کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ یَعْنِی الَّذِینَ قُلْتُمْ: هُمْ شُرَکَاءُ لِلَّهِ، قالَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ رَبَّنا هؤُلاءِ الَّذِینَ أَغْوَیْنا أَغْوَیْناهُمْ کَما غَوَیْنا تَبَرَّأْنا إِلَیْکَ ما کانُوا إِیَّانا یَعْبُدُونَ یَعْنِی مَا عَبَدُوا وَ هِیَ عِبَادَهًُْ الطَّاعَهًِْ وَ قِیلَ ادْعُوا شُرَکاءَکُمْ الَّذِینَ کُنْتُمْ تَدْعُونَهُمْ شُرَکَاءَ، فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ یَسْتَجِیبُوا لَهُمْ وَ رَأَوُا الْعَذابَ لَوْ أَنَّهُمْ کانُوا یَهْتَدُونَ.
علیبنابراهیم (رحمة الله علیه)- وَیَوْمَ یُنَادِیهِمْ فَیَقُولُ أَیْنَ شُرَکَائِیَ الَّذِینَ کُنتُمْ تَزْعُمُون؛ منظور، کسانی است که گفتید آنها شریک خدایند، و منظور از قالَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ رَبَّنَا هَؤُلَاء الَّذِینَ أَغْوَیْنَا أَغْوَیْنَاهُمْ کَمَا غَوَیْنَا تَبَرَّأْنَا إِلَیْکَ مَا کَانُوا إِیَّانَا یَعْبُدُونَ؛ یعنی اینکه آنان عبادت نکردند و مقصود از عبادت اطاعت است وَ قِیلَ ادْعُوا شُرَکَاءکُمْ؛ یعنی کسانی که آنها را شریک خدا میخواندید. میخوانندشان، ولی به آنها پاسخ نمیدهند. و چون عذاب را ببینند آرزو کنند که کاش از هدایتیافتگان میبودند. (قصص/۶۴).