آیه قُلْ فَأْتُوا بِكِتابٍ مِنْ عِنْدِ اللهِ هُوَ أَهْدى مِنْهُما أَتَّبِعْهُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ [49]
بگو: «اگر راست مى‌گوييد [كه تورات و قرآن از سوى خدا نيست]، كتابى هدايت بخش تر از اين دو از نزد خدا بياوريد، تا از آن پيروى كنم!»
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- وَ قَالَ رَجُلٌ لِشَرِیکٍ أَ لَیْسَ قَوْلُ عَلِیٍّ (علیه السلام) لِابْنِهِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) یَوْمَ الْجَمَلِ یَا بُنَیَّ یَوَدُّ أَبُوکَ أَنَّهُ مَاتَ قَبْلَ هَذَا الْیَوْمِ بِثَلَاثِینَ سَنَهًٍْ ... یَدُلُّ عَلَی أَنَّ فِی الْأَمْرِ شَیْئاً. فَقَالَ شَرِیکٌ لَیْسَ کُلُّ حَقٍّ یُشْتَهَی أَنْ یُتْعَبَ فِیهِ، وَ قَدْ قَالَتْ مَرْیَمُ (سلام الله علیها) فِی حَقٍّ لَا یُشَکُّ فِیهِ یا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هذا وَ کُنْتُ نَسْیاً مَنْسِیًّا. وَ لَمَّا قِیلَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی الْحَکَمَیْنِ شَکَکْتَ. قَالَ (علیه السلام) أَنَا أَوْلَی بِأَنْ لَا أَشُکَّ فِی دِینِی أَمِ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) أَوْ مَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَی لِرَسُولِهِ قُلْ فَأْتُوا بِکِتابٍ مِنْ عِنْدِ اللهِ هُوَ أَهْدی مِنْهُما أَتَّبِعْهُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- و شخصی به شریک گفت: «آیا این سخن علی (علیه السلام) به فرزندش حسین (علیه السلام) در جنگ جمل: «پسرم، پدرت آرزو می کند که سی سال قبل از این می مرد». ... بر این دلالت دارد که امر مبهم و ناشناخته ای وجود دارد؟ شریک گفت: حقی آرزو نمی شود که صاحب حق به خاطر آن به زحمت بیفتد و مریم (سلام الله علیها) در خصوص حقش که در آن شکی نیست، گفت: ای کاش! پیش از این مرده بودم و به کلی فراموش می‌شدم (مریم/۲۳) و هنگامی که از امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خصوص دو حَکَم گفته شد: نسبت به آنها شک کردی؟ فرمود: بهتر است که من در دینم شک نکنم یا پیامبر اکرم؟ مگر خداوند به رسولش نمی فرماید: قُلْ فَأْتُوا بِکِتابٍ مِنْ عِنْدِ اللهِ هُوَ أَهْدی مِنْهُما أَتَّبِعْهُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ».