آیه إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولاً [72]
ما امانت [تعهّد، تكليف، و ولايت الهى] را بر آسمان‌ها و زمين و كوه‌ها عرضه داشتيم، آن‌ها از حمل آن سر برتافتند، و از آن هراسيدند [و اظهار ناتوانى كردند]؛ امّا انسان آن را بر دوش كشيد؛ او بسيار ستمكار و نادان بود، [چون بر خود ستم كرد و قدر اين مقام والا را ندانست].