آیه ۵۹ - سوره انبیاء

علیّ‌بن‌ابراهیم ( وقتی پادشاه بازگشت و بت‌های شکسته را مشاهده کرد، گفتند: «هرکس با خدایان ما چنین کرده، به یقین از ستمکاران است». گفتند: «در اینجا فقط جوانی به نام ابراهیم (پسر آزر بوده است، آن وقت آزر و ابراهیم (و مادرش را به نزد نمرود بردند، نمرود به آزر گفت: «آیا تو به من خیانت کرده‌ای و این پسر را از من کتمان نمودی»؟ او گفت: پادشاها این عمل را مادر او مرتکب شده، آن وقت به یادش آمد که مادر ابراهیم (به او گفت: «من می‌توانم پادشاه را با دلیل و حجّت قانع کنم»، سپس نمرود به همسر آزر گفت: «چه چیز تو را بر آن داشت که امر این پسر را از من کتمان کنی تا وقتی‌که مرتکب این عمل نسبت به بت‌های ما شود»؟ دراین‌موقع مادر ابراهیم (به سخن آمد و گفت: «پادشاها من از روی چاره‌اندیشی و دوراندیشی نسبت به رعیّت تو چنین عملی را انجام دادم»، نمرود گفت: «چگونه»؟ مادر ابراهیم (گفت: «من دیدم که شما اولاد ذکور مردم را می‌کشید و این امر باعث انقطاع نسل و نابودی نژاد ما می‌شود، با خود گفتم: من فرزند خود را حفظ می‌کنم، اگر او همان‌کسی باشد که شما در جستجوی او هستید، او را به شما می‌سپارم تا او را بکشید و دست از کشتن سایر فرزندان مردم بردارید و اگر هم این فرزند آن شخص مورد نظر نباشد، فرزند ماست و برای ما باقی می‌ماند». به‌این‌ترتیب مادر ابراهیم در استدلال بر نمرود غالب شد و به‌واسطه‌ی درستی و شایستگی تدبیر و رأی او نمرود دست از نسل کشی برداشت، آنگاه به ابراهیم (گفت: «چه کسی این عمل را با بت‌های ما انجام داده است»؟ ابراهیم فرمود: «بلکه بزرگ ایشان، این عمل را انجام داد، اگر آن‌ها سخن می‌گویند از ایشان بپرسید. (انبیاء/۶۳)».