آیه وَ نُوحاً إِذْ نادى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَنَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظيمِ [76]
و نوح را [به ياد آور] هنگامى‌كه پيش از آن [زمان، پروردگار خود را] خواند و دعاى او را مستجاب كرديم و او و خاندانش را از اندوه بزرگ رهايى بخشيديم.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قال الْیَهُودِ وَ النَّوَاصِب لنبی (صلی الله علیه و آله) هَذِهِ الْجِبَالُ بِحَضْرَتِنَا فَهَلُمَّ بِنَا إِلَی بَعْضِهَا فَاسْتَشْهِدْهُ عَلَی تَصْدِیقِکَ وَ تَکْذِیبِنَا فقَالَ رسول الله (صلی الله علیه و آله) وَ أَسْأَلُکَ أَیُّهَا الْجَبَلُ أَ أَمَرَکَ اللَّهُ تَعَالَی بِطَاعَتِی فِیمَا أَلْتَمِسُهُ مِنْکَ بِجَاهِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِهِ الطَّیِّبِینَ (الَّذِینَ بِهِمْ نَجَّی اللَّهُ تَعَالَی نُوحاً (علیه السلام) مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ وَ بَرَّدَ اللَّهُ النَّارَ عَلَی إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) وَ جَعَلَهَا عَلَیْهِ سَلَاماً وَ مَکَّنَهُ فِی جَوْفِ النَّارِ عَلَی سَرِیرٍ وَ فِرَاشٍ وَثِیرٍ لَمْ یَرَ ذَلِکَ الطَّاغِیَهًُْ مِثْلَهُ لِأَحَدٍ مِنْ مُلُوکِ الْأَرْضِ أَجْمَعِینَ فَأَنْبَتَتْ حَوَالَیْهِ مِنَ الْأَشْجَارِ الْخَضِرَهًِْ النَّضِرَهًِْ النَّزِهَهًِْ وَ غَمَرَ مَا حَوْلَهُ مِنْ أَنْوَاعِ النُّورِ بِمَا لَا یُوجَدُ إِلَّا فِی فُصُولٍ أَرْبَعَهًٍْ مِنَ السَّنَهًِْ قَالَ الْجَبَلُ بَلَی أَشْهَدُ لَکَ یا محمد (صلی الله علیه و آله) بِذَلِک.
پیامبر ( یهود و ناصبیان به پیامبر (گفتند: یا محمد، اکنون این کوه‌ها در اینجا حاضرند، بیا تا به سویشان برویم و از آن ها گواهی بگیر که تو راست می‌گویی و ما دروغ ... رسول خدا (به کوه فرمود: «ای کوه! آیا خداوند به تو فرمان نداده که هر گاه چیزی را به حقّ شکوه محمّد (و خاندان پاکش از تو خواستم از من فرمان ببری؟ همان کسانی که خداوند به اسم ایشان نوح (را از آن الْکَرْبِ الْعَظِیمِ رهایی بخشید و آتش را بر ابراهیم (سرد و بی‌آسیب گرداند و او را در میان آتش، بر تخت و بالینی نرم جای داد چنان که آن نمرود سرکش این جایگاه را نزد هیچ یک از پادشاهان زمین ندیده بود، و در کنارش درختانی سبز و شکوفا و خرّم رویاند و پیرامونش را آکنده از انواع گل‌های چهار فصل سال نمود». کوه گفت: «بله، ای محمّد! گواهی می‌دهم که چنین است».