آیه ۹۶ - سوره انبیاء

امام صادق ( برخی از امام علی (پرسیدند: «ذوالقرنین پیامبر بود یا پادشاه»؟ حضرت پاسخ داد: «او نه پیامبر بود و نه پادشاه، بلکه بنده‌ای بود ... تا زمانی‌که به خاستگاه خورشید رسید [در آنجا] دید خورشید بر جمعیّتی طلوع می کند که در برابر [تابش] آفتاب، پوششی برای آن‌ها قرار نداده بودیم. [و سایبانی نداشتند]. (کهف/۹۰) [در مورد این آیه] فرمود: درست‌کردن لباس و خیّاطی نمی‌دانستند. سپس [بار دیگر] از اسبابی [که در اختیار داشت] بهره گرفت. (کهف/۸۹). یعنی از نشانه و برهان [استفاده کرد] [و همچنان به راه خود ادامه داد] تا هنگامی‌که به میان دوکوه رسید و در کنار آن‌دو [کوه] قومی را یافت که هیچ سخنی را نمی فهمیدند [و زبانشان مخصوص خودشان بود]... قطعات بزرگ آهن برایم بیاورید [و روی هم بچینید]. به آن‌ها دستور داد که برای او آهن بیاورند؛ پس آن را آوردند و آن را بَیْنَ الصَّدَفَیْنِ؛ یعنی بین دو کوه قرار داد تا وقتی‌که کاملاً میان آن دو را پوشانید. سپس به آن‌ها دستور داد که آتش بیاورند؛ پس آن را آوردند و دمیدند و زیر آهن افروختند تا اینکه آهن مانند آتش شد. سپس بر روی آن، «قطر» که همان «مس» است ریخت تا آن را بست [و شکاف‌های آن را با مس مذاب پر کرد] و آن سخن خداوند است: تا وقتی‌که کاملًا میان دو کوه را پوشانید، گفت: «[در اطراف آن آتش بیفروزید، و] در آن بدمید!» [آن‌ها دمیدند] تا قطعات آهن را سرخ و گداخته کرد، و گفت: «[اکنون] مس مذاب برایم بیاورید تا بر روی آن بریزم»! [سرانجام چنان سدّ نیرومندی ساخت] که آن‌ها [طایفه یأجوج و مأجوج] قادر نبودند از آن بالا روند و نمی‌توانستند نقبی در آن ایجاد کنند. (کهف/۹۷۹۶) و نمی‌توانستند سوراخی در آن ایجاد کنند. ذوالقرنین گفت: این رحمتی از جانب پروردگار من است؛ و هنگامی‌که وعده‌ی پروردگارم فرارسد، آن را درهم می‌کوبد و وعده‌ی پروردگارم حق است. (کهف/۹۸) آن سدّ قبل از روز قیامت در آخرالزّمان خراب می‌شود و «یأجوج» و «مأجوج» به‌سوی [مردم] دنیا می‌آیند و مردم را می‌خورند و آن سخن خداست: حَتَّی إِذا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ کُلِّ حَدَبٍ یَنْسِلُونَ.