آیه وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ [105]
در «زبور» بعد از ذكر [تورات] نوشتيم: «بندگان شايسته‌ام وارث [حكومت] زمين خواهند شد».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌سِنَان عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) أَنَّهُ سَأَلَهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ مَا الزَّبُورُ وَ مَا الذِّکْرُ قَالَ الذِّکْرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الزَّبُورُ الَّذِی أُنْزِلَ عَلَی داود (علیه السلام) وَ کُلُّ کِتَابٍ نَزَلَ فَهُوَ عِنْدَ أَهْلِ الْعِلْمِ وَ نَحْنُ هُمْ.
امام صادق ( عبدالله‌بن‌سنان از امام صادق (روایت می‌کند، که از ایشان در مورد آیه: وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ پرسیدم و گفتم که: «منظور از زبور و ذکر در این آیه چیست»؟ ایشان فرمود: «الذِّکْر در نزد خداست، و الزَّبُورِ همان کتابی است که بر داود (نازل شده است و هر کتابی‌که نازل شده است در نزد اهل علم که ما می‌باشیم، موجود می‌باشد».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ قَالَ الْکُتُبُ کُلُّهَا ذِکْرٌ وَ الزَّبُورُ فِیهِ مَلَاحِمُ وَ تَحْمِیدٌ وَ تَمْجِیدٌ وَ دُعَاءٌ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ؛ همه‌ی کتاب‌های آسمانی ذکر می‌باشند و منظور از در زبور؛ حماسه‌ها و ستایش و بزرگداشت و دعا می‌باشد.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَعْطَی داود (علیه السلام) وَ سُلَیْمَانَ (علیه السلام) مَا لَمْ یُعْطَ أَحَداً مِنْ أَنْبِیَاءِ (اللَّهِ مِنَ الْآیَاتِ عَلَّمَهُمَا مَنْطِقَ الطَّیْرِ وَ أَلَانَ لَهُمَا الْحَدِیدَ وَ الصُّفْرَ مِنْ غَیْرِ نَارٍ وَ جُعِلَتِ الْجِبَالُ یُسَبِّحْنَ مَعَ داود (علیه السلام) وَ أَنْزَلَ عَلَیْهِ الزَّبُورَ فِیهِ تَوْحِیدٌ وَ تَمْجِیدٌ وَ دُعَاءٌ وَ أَخْبَارُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الْأَئِمَّهًِْ (وَ أَخْبَارُ الرَّجْعَهًِْ وَ ذِکْرُ القائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) لِقَوْلِهِ وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( خدای عزّوجلّ به داود و سلیمان (معجزاتی عطا فرمود که به هیچ‌یک از انبیاء (عطا نفرمود؛ زبان پرندگان را به آن دو آموخت و آهن و مس را بدون آتش برای آن دو نرم کرد و کوه‌ها، تسبیح‌گو با داود (قرار داده شد و زبور را بر او نازل فرمود که در آن توحید، تمجید، دعا و اخبار رسول خدا (امیرالمؤمنین (و ائمّه (و اخبار رجعت و یاد قائم (بود؛ به دلیل این سخن خداوند متعال: وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ قَالَ القائم عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ وَ أَصْحَابُهُ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( منظور از أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ امام قائم (و یارانش می‌باشند.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌الْوَرْد عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ قَوْلُهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله).
امام باقر ( أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ؛ منظور از آن خاندان محمّد (هستند.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ عِیسَی‌بْنِ‌دَاوُدَ النَّجَّار عَنْ أَبِی‌الْحَسَنِ مُوسَی (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ قَالَ آلُ مُحَمَّد (صلی الله علیه و آله) وَ مَنْ تَابَعَهُمْ عَلَی مِنْهَاجِهِمْ وَ الْأَرْضُ أَرْضُ الْجَنَّهًِْ.
امام کاظم ( وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ؛ منظور از آن خاندان محمّد (و کسانی که از سیره‌ی آنان پیروی نموده‌اند، می‌باشند و منظور از زمین نیز زمین بهشت است.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ وَ قَوْلُهُ وَعَدَ اللهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضی لَهُمْ وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً یَعْبُدُونَنِی لا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئاً نَزَلَتْ فِی القَائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ و این آیه: خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند وعده می‌دهد که قطعاً آنان را حکمران روی زمین خواهد کرد، همان‌گونه که به پیشینیان آن‌ها خلافت روی زمین را بخشید و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت و ترسشان را به امنیّت و آرامش مبدّل می‌کند، آن‌چنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت. و کسانی‌که پس از آن کافر شوند، آن‌ها فاسقانند. (نور/۵۵) درباره‌ی حضرت قائم (و یاران او نازل شده است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌صَادِقٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ الْآیَهًَْ قَالَ نَحْنُ هُمْ قَالَ قُلْتُ إِنَّ فِی هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِینَ قَالَ هُمْ شِیعَتُنَا.
امام صادق ( ابوصادق گفت: «از امام باقر (درباره‌ی این آیه: وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ پرسیدم»؟ فرمود: «ما همان خاندانیم». گفتم: «إِنَّ فِی هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِینَ». فرمود: «آن‌ها شیعیان ما هستند».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ هُمْ أَصْحَابُ الْمَهْدِیِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فِی آخِرِ الزَّمَانِ.
امام باقر ( منظور از عبارت: أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ، یاران مهدی (در آخرالزّمان می‌باشند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَبَشَّرَ اللَّهُ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) أَنَّ أَهْلَ بَیْتِکَ یَمْلِکُونَ الْأَرْضَ وَ یَرْجِعُونَ إِلَی الدُّنْیَا وَ یَقْتُلُونَ أَعْدَاءَهُم.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( خداوند بدین وسیله به رسول خود خبر داده که اهل بیتش (مالک زمین می‌شوند و به‌سوی زمین بازمی‌گردند و دشمنان خویش را می‌کشند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- أَمَّا مَا تَأْوِیلُهُ بَعْدَ تَنْزِیلِهِ فَهِیَ الْأُمُورُ الَّتِی أَخْبَرَ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ رَسُولَهُ (صلی الله علیه و آله) أَنَّهَا سَتَکُونُ بَعْدَهُ مِثْلُ مَا أَخْبَرَ بِهِ مِنْ أُمُورِ الْقَاسِطِینَ وَ الْمَارِقِینَ وَ الْخَوَارِجِ وَ قَتْلُ عَمَّارٍ جَرَی ذَلِکَ الْمَجْرَی وَ أَخْبَارُ السَّاعَهًِْ وَ الرَّجْعَهًِْ وَ صِفَاتُ الْقِیَامَهًِْ مِثْلُ قَوْلِهِ تَعَالَی وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ.
امام علی ( امّا تأویل قرآن بعد از نزولش، اموری است که خدای عزّوجلّ به پیامبرش (خبر داده است که بعد از او واقع می‌شود؛ مثل آنچه از امور «قاسطین» (معاویه و یاران او)، «مارقین» (خوارج نهروان) و «خوارج» خبر داده است و کشته‌شدن عمّار (از همان موارد است و [همین‌طور] اخبار قیامت و رجعت و ویژگی‌های قیامت از تأویل قرآن است؛ مانند سخن خدای تعالی: وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ قِیلَ: أَرْضُ الْجَنَّهًِْ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الْمُطِیعُونَ.
ابن‌عبّاس ( أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ؛ یعنی سرزمین بهشت به بندگان مطیع خدا به ارث می‌رسد.