آیه ۱۰۰ - سوره انبیاء

آیه لَهُمْ فيها زَفيرٌ وَ هُمْ فيها لا يَسْمَعُونَ [100]

براى آنان در آنجا ناله‌هاى دردناكى است و در آن چيزى نمى‌شنوند.

۱
(انبیاء/ ۱۰۰)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَا ابْنَ مَسْعُودٍ یَأْتِی عَلَی النَّاسِ زَمَانٌ الصَّابِرُ فِیهِ عَلَی دِینِهِ مِثْلُ الْقَابِضِ عَلَی الْجَمْرِ بِکَفِّهِ فَإِنْ کَانَ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ ذِئْباً وَ إِلَّا أَکَلَتْهُ الذِّئَابُ یَا ابْنَ مَسْعُودٍ عُلَمَاؤُهُمْ وَ فُقَهَاؤُهُمْ خَوَنَهًٌْ فَجَرَهًٌْ أَلَا إِنَّهُمْ أَشْرَارُ خَلْقِ اللَّهِ وَ کَذَلِکَ أَتْبَاعُهُمْ وَ مَنْ یَأْتِیهِمْ وَ یَأْخُذُ مِنْهُمْ وَ یُحِبُّهُمْ وَ یُجَالِسُهُمْ وَ یُشَاوِرُهُمْ أَشْرَارُ خَلْقِ اللَّهِ یُدْخِلُهُمْ نَارَ جَهَنَّمَ صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لا یَرْجِعُونَ وَ نَحْشُرُهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ عَلی وُجُوهِهِمْ عُمْیاً وَ بُکْماً وَ صُمًّا مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ کُلَّما خَبَتْ زِدْناهُمْ سَعِیراً کُلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَیْرَها لِیَذُوقُوا الْعَذابَ إِذا أُلْقُوا فِیها سَمِعُوا لَها شَهِیقاً وَ هِیَ تَفُورُ تَکادُ تَمَیَّزُ مِنَ الْغَیْظِ کُلَّما أَرادُوا أَنْ یَخْرُجُوا مِنْها مِنْ غَمٍّ أُعِیدُوا فِیها وَ قِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِیقِ لَهُمْ فِیها زَفِیرٌ وَ هُمْ فِیها لا یَسْمَعُونَ یَا ابْنَ مَسْعُودٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ عَلَی دِینِی وَ سُنَّتِی وَ مِنْهَاجِی وَ شَرَائِعِی إِنَّهُمْ مِنِّی بُرَآءُ وَ أَنَا مِنْهُمْ بَرِیء.

پیامبر ( پسر مسعود! زمانی خواهد آمد که صبر کننده بر دین، چون نگهدار آتش است در دست، مگر کسی گرگ باشد و گرنه گرگ‌ها او را می‌خورند. پسر مسعود! علما و فقهای آنها خائن و فاجرند، آنها بدترین خلق خدایند. همچنین پیروان ایشان و کسانی که نزد ایشان می‌روند و از آنها (فتوی) می‌گیرند، به آنان محبت می‌ورزند و با آنان مجالست و مشورت می‌کنند و آنان که اشرار خلق هستند، آنها را به دوزخ می‌کشانند کر و کور و لالند و باز نخواهند گشت. (بقره/۱۸). و در قیامت کر و کور و لال محشور می‌گردند، جایشان دوزخ است که هرگاه شعله‌ای از آن فرونشیند بر شعله‌هایش می‌افزاییم. (اسراء/۹۷). هرگاه پوست‌هایشان بریان شود، پوست‌هایی. دیگر به‌جایش برویانیم تا عذاب را بچشند. (نساء/۵۶). چون بدوزخ در افتند صدای شعله‌های آتش را بشنوند که بر هم می‌غلطد. (ملک/۷). هرگاه خواهند که از دوزخ به در آیند بدان در افکنده شوند و به آن‌ها گفته می‌شود که عذاب آتش را بچشید. (حج/۲۲). پسر مسعود! آن‌ها ادّعا می‌کنند که بر دین و روش و احکام من هستند و حال آنکه از من بیزارند و من هم از آن‌ها بیزارم.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۵۳۴
مکارم الأخلاق، ص۴۵۰/ مستدرک الوسایل، ج۱۲، ص۳۲۷، فیه: «ونحشرهم ... یکماً وصماً» محذوف
بیشتر