آیه يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقاً [102]
روزى‌که در «صور» دمیده مى‌شود؛ و مجرمان را با بدن‌هاى کبود، در آن روز جمع مى‌کنیم.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقاً تَکُونُ أَعْیُنُهُمْ مُزْرَقَّهًًْ لَا یَقْدِرُونَ أَنْ یَطْرِفُوهَا.
علیّ‌ّّّّبن‌ابراهیم ( وَ نَحْشُرُ المُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقًا؛ چشمانشان کبود شده است به‌حدّی که نمی‌توانند آن را بچرخانند.
الصّادق (علیه السلام)- وَ یَوْمُ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ نَفْخَهًٌْ واحِدَهًٌْ فَیَمُوتُ إِبْلِیسُ مَا بَیْنَ النَّفْخَهًِْ الْأُولَی وَ الثَّانِیَهًِْ.
امام صادق ( یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّور؛ آن روزیست که بار یکم در صور دمیده شود، و ابلیس در میان دم یکم و دوّم صور بمیرد.