آیه ۸۶ - سوره طه

آیه فَرَجَعَ مُوسى إِلى قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ يا قَوْمِ أَ لَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْداً حَسَناً أَ فَطالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدي [86]

موسى خشمگین و اندوهناک به‌سوى قوم خود بازگشت و گفت: «اى قوم من! مگر پروردگارتان وعده‌ی نیکویى به شما نداد؟! آیا مدّت [جدایى من از] شما به طول انجامید، یا مى‌خواستید غضب پروردگارتان بر شما نازل شود که از وعده‌ی من تخلّف کردید»؟

۱
(طه/ ۸۶)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَرَجَعَ مُوسی کَمَا حَکَی اللهُ إِلی قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ یا قَوْمِ أَ لَمْ یَعِدْکُمْ رَبُّکُمْ وَعْداً حَسَناً أَ فَطالَ عَلَیْکُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ یَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّکُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدِی ثُمَّ رَمَی بِالْأَلْوَاحِ وَ أَخَذَ بِلِحْیَهًِْ أَخِیهِ هَارُونَ (علیه السلام) وَ رَأْسِهِ یَجُرُّهُ إِلَیْهِ فَقَالَ لَهُ ما مَنَعَکَ إِذْ رَأَیْتَهُمْ ضَلُّوا أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَ فَعَصَیْتَ أَمْرِی فَقَالَ هَارُونُ (علیه السلام) کَمَا حَکَی اللَّهُ یَابْنَ‌أُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْیَتِی وَ لا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنِی إِسْرائِیلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی.

علیّ‌ّّّّبن‌ابراهیم ( فَرَجَعَ مُوسی کَمَا حَکَی اللهُ إِلی قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ یا قَوْمِ أَ لَمْ یَعِدْکُمْ رَبُّکُمْ وَعْداً حَسَناً أَ فَطالَ عَلَیْکُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ یَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّکُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدِی سپس الواح را به کناری پرتاب کرد و محاسن و موی سر برادرش هارون را گرفته و به‌طرف خویش کشید و از او پیرامون گمراهی بنی‌اسرائیل و سرپیچی او از فرمانش در مدّت غیبت توضیح خواست هارون اظهار داشت: «من ترسیدم اگر با آن‌ها به مخاصمه پردازم میانشان تفرقه ایجاد شود و تو در بازگشت فکر کنی گفته‌ی تو را ارج ننهاده و باعث جدایی آن‌ها گشتم؛ «ما مَنَعَکَ إِذْ رَأَیْتَهُمْ ضَلُّوا أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَ فَعَصَیْتَ أَمْرِی قالَ یَا بْنَ أُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْیَتِی وَ لا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنِی إِسْرائِیلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۲۶۰
بحار الأنوار، ج۱۳، ص۲۰۹/ القمی؛ ج۲، ص۶۱
بیشتر