آیه إِنَّكَ كُنْتَ بِنا بَصِيراً [35]
چرا كه تو هميشه از حال ما آگاه بوده‌اى!
الصّادق (علیه السلام)- هِشَامِ‌بْنِ‌سَالِمٍ قَالَ: قُلْتُ لِلصَّادِقِ جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) الْحَسَنُ (علیه السلام) أَفْضَلُ أَمِ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) فَقَالَ الْحَسَنُ (علیه السلام) أَفْضَلُ مِنَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) قَالَ قُلْتُ فَکَیْفَ صَارَتِ الْإِمَامَهًُْ مِنْ بَعْدِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) فِی عَقِبِهِ دُونَ وُلْدِ الْحَسَنِ (علیه السلام) فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَحَبَّ أَنْ یَجْعَلَ سُنَّهًَْ مُوسَی (علیه السلام) وَ هَارُونَ (علیه السلام) جَارِیَهًًْ فِی الْحَسَنِ (علیه السلام) وَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) أَلَا تَرَی أَنَّهُمَا کَانَا شَرِیکَیْنِ فِی النُّبُوَّهًِْ کَمَا کَانَ الْحَسَنُ (علیه السلام) وَ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) شَرِیکَیْنِ فِی الْإِمَامَهًِْ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ جَعَلَ النُّبُوَّهًَْ فِی وُلْدِ هَارُونَ (علیه السلام) وَ لَمْ یَجْعَلْهَا فِی وُلْدِ مُوسَی (علیه السلام) وَ إِنْ کَانَ مُوسَی (علیه السلام) أَفْضَلَ مِنْ هَارُونَ (علیه السلام).
امام صادق ( هشام‌بن‌سالم گوید: به امام صادق (عرض کردم: «امام حسن (افضل و بهتر است یا امام حسین (»؟ فرمود: «امام حسن (افضل از امام حسین (است». عرض کردم: «پس چه شد که امامت پس از آن جناب در فرزندان امام حسین (قرار گرفت و به بازماندگان امام حسن (نرسید»؟ فرمود: «خداوند تبارک‌وتعالی خواست سنّت موسی (و هارون (را در مورد آن دو نیز جاری نماید؛ مگر نه اینکه آن دو در نبوّت شریک بودند؛ چنانچه امام حسن و امام حسین (در امامت شرکت داشتند. خداوند نبوّت را در فرزندان هارون قرار داد نه فرزندان موسی (گرچه موسی (افضل از هارون بود».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) یَقُول: نَزَلَ جَبْرَئِیلُ عَلَی مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) بِرُمَّانَتَیْنِ مِنَ الْجَنَّهًِْ فَلَقِیَهُ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَقَالَ مَا هَاتَانِ الرُّمَّانَتَانِ اللَّتَانِ فِی یَدِکَ فَقَالَ أَمَّا هَذِهِ فَالنُّبُوَّهًُْ لَیْسَ لَکَ فِیهَا نَصِیبٌ وَ أَمَّا هَذِهِ فَالْعِلْمُ ثُمَّ فَلَقَهَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) بِنِصْفَیْنِ فَأَعْطَاهُ نِصْفَهَا وَ أَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) نِصْفَهَا ثُمَّ قَالَ أَنْتَ شَرِیکِی فِیهِ وَ أَنَا شَرِیکُکَ فِیهِ قَالَ فَلَمْ یَعْلَمْ وَ اللَّهِ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) حَرْفاً مِمَّا عَلَّمَهُ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ إِلَّا وَ قَدْ عَلَّمَهُ عَلِیّاً (علیه السلام) ثُمَّ انْتَهَی الْعِلْمُ إِلَیْنَا ثُمَّ وَضَعَ یَدَهُ عَلَی صَدْرِهِ.
پیامبر ( محمّدبن‌مسلم گوید: امام باقر (فرمود: «جبرئیل برای محمّد (دو انار بهشتی آورد، علی (او را ملاقات کرد و گفت: «این دو انار که در دست داری چیست»؟ گفت: «این یکی نبوّت است که تو از آن بهره‌ای نداری و امّا این یکی علم است». سپس رسول خدا (آن را دو نیمه کرد، نیمی را به علی (داد و نیمی را خود گرفت، سپس فرمود: «در این تو با من شریک هستی و من با تو». به خدا که پیغمبر (از آنچه خدایش تعلیم داد حرفی نیاموخت جز آنکه آن را به علی (تعلیم داد، سپس آن علم به ما رسید». آنگاه دست بر سینه خود نهاد.