آیه ۴۴ - سوره طه

علیّ‌ّّّّبن‌ابراهیم ( خدا دانسته بود که فرعون متنبّه نمی‌شود و از خدا نمی‌ترسد ولی برای اینکه موسی (را تحریک به رفتن کند و حجّت خود را بیشتر بر فرعون تمام کند این جمله را فرمود.

امام صادق ( سفیان‌بن‌سعید گوید: شنیدم امام صادق (که به خدا سوگند همانطور که نامیده شده، صادق است، فرمود: «ای سفیان! [درجایی که افشاکردن عقیده سبب اتلاف نیروها و به هم خوردن نقشه‌ها و هدف‌ها گردد] بر تو باد به تقیّه، چون آن سنّت و قانون حضرت ابراهیم خلیل (است، و خداوند عزّوجلّ به موسی (و هارون دستور داد: اذْهَبا إِلی فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغی فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَیِّناً لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشی؛ خداوند می‌فرماید: «وی را با بهترین نامش که کنیه‌ی اوست صدا بزنید و به او بگویید: ای أبامصعب (نامش ولیدبن‌مصعب‌بن‌ریّان بود)...». سفیان گوید: به آن حضرت عرض کردم: «ای پسر پیامبر خدا (! آیا رواست که خداوند به بندگان خودش طمع داشته باشد که پدید آورند آنچه را ایجاد نمی‌شود»؟ فرمود: «نه». گفتم: «بنابراین چگونه خداوند به موسی (و هارون فرموده: «لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشی؛ و حال آنکه خداوند می‌دانست که فرعون نه ایمان خواهد آورد، و نه خواهد ترسید». فرمود: «فرعون به یاد خدا افتاد و ترسید، ولی هنگامی‌که در چنگال أمواج خروشان گرفتار شد و مرگ را در پیش روی خود دید، جایی‌که دیگر ایمان برایش سودی نداشت». آیا فرموده خداوند را نشنیده‌ای که می‌فرماید: به‌دنبال آن‌ها رفتند هنگامی‌که غرقاب دامن او را گرفت، گفت: «ایمان آوردم که هیچ معبودی، جز کسی که بنی‌اسرائیل به او ایمان آورده‌اند، وجود ندارد و من از مسلمین هستم. (یونس/۹۰)، و خداوند ایمانش را نپذیرفت».