آیه قالَ إِنِّي عَبْدُ اللهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَني نَبِيًّا [30]
[ناگهان عيسى زبان به سخن گشود و] گفت: «من بنده‌ی خدايم؛ او كتاب آسمانى به من داده؛ و مرا پيامبر قرار داده است.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَأَنْطَقَ اللَّهُ عِیسَی (علیه السلام) فَقَالَ إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( همان دم به اذن الهی عیسی (به سخن آمد و گفت: إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا.
الباقر (علیه السلام)- لَمَّا قَالَتِ الْعَوَاتِقُ الْفِرْیَهًَْ وَ هُنَّ سَبْعُونَ لِمَرْیَمَ (سلام الله علیها) لَقَدْ جِئْتِ شَیْئاً فَرِیًّا أَنْطَقَ اللَّهُ عِیسَی (علیه السلام) عِنْدَ ذَلِکَ فَقَالَ لَهُنَّ وَیْلَکُنَّ تَفْتَرِینَ عَلَی أُمِّی أَنَا عَبْدُ اللَّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ أُقْسِمُ بِاللَّهِ لَأَضْرِبَنَّ کُلَّ امْرَأَهًٍْ مِنْکُنَّ حَدّاً بِافْتِرَائِکُنَّ عَلَی أُمِّی
امام باقر ( وقتی هفتاد زن آزاد به مریم (بی‌احترامی کرده و نسبت زنا دادند و گفتند: لَقَدْ جِئْتِ شَیْئاً فَرِیًّا خداوند عیسی (را به سخن در آورد و او فرمود: «وای بر شما که به مادر من تهمت می‌زنید، من بنده‌ی خدا هستم که به من کتاب داده شده و به خدا سوگند هریک از شما را به سبب تهمتی که به مادرم زدید، حد می‌زنم».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا قِیلَ: یَوْمَ وُلِدَ.
ابن‌عبّاس ( آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا؛ گفته شده روزی که به دنیا آمد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌عَمْرٍو وَ أَبِی‌سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ فِی وِلَادَهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام) عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله)أَنَّهُ قَالَ: هَذَا عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ (علیه السلام) قَالَ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ فِیهِ فَناداها مِنْ تَحْتِها أَلَّا تَحْزَنِی قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا إِلَی قَوْلِهِ إِنْسِیًّا فَکَلَّمَ أُمَّهُ وَقْتَ مَوْلِدِهِ وَ قَالَ حِینَ أَشَارَتْ إِلَیْهِ {فَ} قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا ... إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ إِلَی آخِرِ الْآیَهًِْ فَتَکَلَّمَ (علیه السلام) فِی وَقْتِ وِلَادَتِه.
پیامبر ( از ابوعمرو و ابوسعید خدری روایت است: پیامبر (در مورد ولادت امام علی (فرمود: «و مگر درباره‌ی عیسی‌بن‌مریم (خدای عزّوجلّ چنین نفرموده است: فَناداها مِنْ تَحْتِها أَلاَّ تَحْزَنی قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا؛ وَ هُزِّی إِلَیْکِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُساقِطْ عَلَیْکِ رُطَباً جَنِیًّا؛ فَکُلی وَ اشْرَبی وَ قَرِّی عَیْناً فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولی إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیًّا؛ و مگر عیسی (به هنگام تولّد و هنگامی‌که مادرش به او اشاره کرد سخن نگفت و قرآن در این مورد می‌گوید: «قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا»؟ ... عیسی (گفت: «إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا» بنابراین می‌بینید که عیسی (به هنگام تولّد سخن گفته است».
الباقر (علیه السلام)- یَزِیدَ الْکُنَاسِیِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) أَ کَانَ عِیسَی‌ابْنُ‌مَرْیَمَ (علیه السلام) حِینَ تَکَلَّمَ فِی الْمَهْدِ حُجَّهًَْ اللَّهِ عَلَی أَهْلِ زَمَانِهِ فَقَالَ کَانَ یَوْمَئِذٍ نَبِیّاً حُجَّهًَْ اللَّهِ غَیْرَ مُرْسَلٍ أَ مَا تَسْمَعُ لِقَوْلِهِ حِینَ قَالَ إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا* وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیًّا قُلْتُ فَکَانَ یَوْمَئِذٍ حُجَّهًًْ لِلَّهِ عَلَی زَکَرِیَّا فِی تِلْکَ الْحَالِ وَ هُوَ فِی الْمَهْدِ فَقَالَ کَانَ عِیسَی (علیه السلام) فِی تِلْکَ الْحَالِ آیَهًًْ لِلنَّاسِ وَ رَحْمَهًًْ مِنَ اللَّهِ لِمَرْیَمَ (سلام الله علیها) حِینَ تَکَلَّمَ فَعَبَّرَ عَنْهَا وَ کَانَ نَبِیّاً حُجَّهًًْ عَلَی مَنْ سَمِعَ کَلَامَهُ فِی تِلْکَ الْحَالِ ثُمَّ صَمَتَ فَلَمْ یَتَکَلَّمْ حَتَّی مَضَتْ لَهُ سَنَتَانِ وَ کَانَ زَکَرِیَّا (علیه السلام) الْحُجَّهًَْ لِلَّهِ عزّوجلّ عَلَی النَّاسِ بَعْدَ صَمْتِ عِیسَی (سلام الله علیها) بِسَنَتَیْنِ ثُمَّ مَاتَ زَکَرِیَّا (علیه السلام) فَوَرِثَهُ ابْنُهُ یَحْیَی (علیه السلام) الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَهًَْ وَ هُوَ صَبِیٌّ صَغِیرٌ أَمَا تَسْمَعُ لِقَوْلِهِ عزّوجلّ یا یَحْیی خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا فَلَمَّا بَلَغَ عِیسَی (علیه السلام) سَبْعَ سِنِینَ تَکَلَّمَ بِالنُّبُوَّهًِْ وَ الرِّسَالَهًِْ حِینَ أَوْحَی اللَّهُ تَعَالَی إِلَیْهِ فَکَانَ عِیسَی (علیه السلام) الْحُجَّهًَْ عَلَی یَحْیَی وَ عَلَی النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ لَیْسَ تَبْقَی الْأَرْضُ یَا أَبَاخَالِدٍ یَوْماً وَاحِداً بِغَیْرِ حُجَّهًٍْ لِلَّهِ عَلَی النَّاسِ مُنْذُ یَوْمَ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ (علیه السلام) وَ أَسْکَنَهُ الْأَرْضَ.
امام باقر ( یزید کناسی گوید: «از امام باقر (پرسیدم که آیا عیسی‌بن‌مریم (زمانی‌که در گهواره سخن گفت، حجّت خدا بر اهل زمانش بود»؟ فرمود: «او آن زمان پیغمبر و حجّت غیر مرسل خدا بود (در آن زمان مأمور به تبلیغ و دعوت نبود) مگر نمی‌شنوی گفته‌ی خودِ او را که می‌گوید: «إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا؛ وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیًّا». عرض کردم: «در آن زمان و درهمان حالی‌که در گهواره بود، بر زکریّا (حجّت خدا بود»؟ فرمود: «عیسی (در همان حال برای مردم آیت بود و برای مریم، زمانی‌که سخن گفت و از جانب او دفاع کرد رحمت خدا بود و پیغمبر بود و حجّت بر هرکه سخنش را در آن حال شنید. سپس سکوت نمود و تا دو ساله شد، سخن نگفت، و حجّت خدای عزّوجلّ بر مردم بعد از سکوت عیسی (تا دو سال زکریّا (بود، سپس زکریّا (درگذشت و پسرش یحیی (کتاب و حکمت را از او ارث برد، درحالی‌که کودکی خردسال بود. مگر نمی‌شنوی گفته خدای عزّوجلّ را؟ یا یَحْیی خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَیْناهُ الحُکْمَ صَبِیًّا؛ یعنی ما که تو را در کودکی حکم نبوّت دهیم، نیرو و استعداد آن را هم به تو می‌بخشیم. چون عیسی (هفت ساله شد و خدای تعالی به او وحی فرستاد، از نبوّت و رسالت خود سخن گفت، و بر یحیی (و همه‌ی مردم حجّت گشت. ای ابا خالد! از روزی که خدا آدم (را آفرید و در زمینش ساکن ساخت یک روز زمین، بدون حجّت خدا بر مردم نباشد».