آیه ۴ - سوره مریم

آیه قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا [4]

گفت: «پروردگارا! استخوانم سست شده؛ و شعله‌ی پيرى سرم را فراگرفته؛ و من هرگز در دعاى تو اى پروردگار من، از اجابت محروم نبوده‌ام.

۱
(مریم/ ۴)

الباقر (علیه السلام)- قالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی یَقُولُ ضَعُفَ وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا یَقُولُ لَمْ یَکُنْ دُعَائِی خَائِباً عِنْدَکَ.

امام باقر ( قَالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی؛ منظور از «وهن» یعنی اینکه ضعیف شده است. وَلَمْ أَکُن بِدُعَائِکَ رَبِّ شَقِیًّا؛ یعنی دعای من نزد تو بی‌نتیجه نبوده است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۱۲
بحار الأنوار، ج۱۴، ص۱۷۳/ القمی؛ ج۲، ص۴۸/ نورالثقلین/ البرهان
۲
(مریم/ ۴)

الصّادق (علیه السلام)- کَانَ النَّاسُ لَایَشِیبُونَ، فَأَبْصَرَ إِبْرَاهِیمُ (علیه السلام) شَیْباً فِی لِحْیَتِهِ، فَقَالَ: یَا رَبِّ، مَا هذَا؟ فَقَالَ: هذَا وَقَارٌ، فَقَالَ: یَا رَبِّ، زِدْنِی وَقَارا.

امام صادق ( قبلاً مردم پیری را به خود نمی‌دیدند و اوّلین کسی که آن را مشاهده نمود حضرت ابراهیم (بود که در محاسنش موی سفید دید، به درگاه خدا عرض کرد: «پروردگارا این چیست»؟ حقّ عزّوجلّ فرمود: «این وقار و سنگینی است». عرض کرد: «پروردگارا، به وقار و سنگینی من بیفزا».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۱۴
کافی، ج۱۳، ص: ۱۴۳ / نورالثقلین
۳
(مریم/ ۴)

الباقر (علیه السلام)- أَصْبَحَ إِبْرَاهِیمُ (علیه السلام) فَرَأَی فِی لِحْیَتِهِ شَیْباً شَعْرَهًًْ بَیْضَاءَ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ الَّذِی بَلَغَنِی هَذَا الْمَبْلَغَ وَ لَمْ أَعْصِ اللَّهَ طَرْفَهًَْ عَیْن.

امام باقر ( ابراهیم (هنگامی که صبح شد، در ریش خود یک موی سپید دید و گفت: «سپاس خدا را که مرا به این سن رساند و خدا را چشم‌به‌هم‌زدنی نافرمانی نکردم».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۱۴
علل الشرایع، ج۱، ص: ۱۰۴/ نورالثقلین
بیشتر