آیه ۳ - سوره مریم

آیه إِذْ نادى رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا [3]

در آن هنگام كه پروردگارش را در خلوتگاه [عبادت] خواند.

۱
(مریم/ ۳)

الحسین (علیه السلام)- أَنْتَ الَّذِی نَادَاکَ زَکَرِیَّا (علیه السلام) نِداءً خَفِیًّا قالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا وَ قُلْتَ وَ یَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ کانُوا لَنا خاشِعِینَ وَ أَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِلَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لِتَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ.

امام حسین ( [دعای بعد از] نماز شب نیمه‌ی شعبان در کنار قبر سرور ما اباعبدالله حسین‌بن‌علی (: [خدایا] تو کسی هستی که زکریّا تو را در خلوتگاه [عبادت] خواند: قالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیّاً؛ و فرمودی: و از روی بیم و امید ما را می‌خواندند؛ و پیوسته برای ما [خاضع و] خاشع بودند. (انبیاء/۹۰) و تو کسی هستی که درخواست کسانی را که ایمان آورده و کارهای نیک انجام داده‌اند پذیرفتی تا از فضل خود بر آن‌ها بیفزایی.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۱۲
بحار الأنوار، ج۹۸، ص۳۴۲/ بحار الأنوار، ج۸۸، ص۱۸۵/ إقبال الأعمال؛ ص۷۱۵
بیشتر