آیه فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحى إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا [11]
او از محراب عبادت به‌سوى مردم بيرون آمد؛ و با اشاره به آن‌ها گفت:«[به شكرانه‌ی اين موهبت]، صبح و شام [خدا را] تسبيح گوييد».
الصّادق (علیه السلام)- قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) حِینَ سَأَلُوهُ عَنْ مَعْنَی الْوَحْیِ فَقَالَ مِنْهُ وَحْیُ النُّبُوَّهًِْ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِلْهَامِ وَ مِنْهُ وَحْیُ الْإِشَارَهًِْ وَ سَاقَهُ إِلَی أَنْ قَالَ وَ أَمَّا وَحْیُ الْإِشَارَهًِْ فَقَوْلُهُ عزّوجلّ فَخَرَجَ عَلی قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ فَأَوْحی إِلَیْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُکْرَةً وَ عَشِیًّا أَیْ أَشَارَ إِلَیْهِمْ لِقَوْلِهِ تَعَالَی أَلَّا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَةَ أَیَّامٍ إِلَّا رَمْزاً.
امام صادق ( هنگامی‌که از امیرالمؤمنین (از معنای وحی سؤال شد، ایشان فرمود: «یکی از انواع آن وحی نبوّت است و دیگری وحی الهام و دیگری وحی اشاره است؛ مانند این آیه که خداوند عزّوجلّ در آن می‌فرماید: فَخَرَجَ عَلَی قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرَابِ فَأَوْحَی إِلَیْهِمْ أَن سَبِّحُوا بُکْرَةً وَعَشِیًّا؛ یعنی به آن‌ها اشاره کرد، چرا که خداوند تبارک‌وتعالی در یک سوره‌ی دیگر در مورد این موضوع می‌فرماید: که سه روز، جز به اشاره و رمز، با مردم سخن نخواهی گفت. (آل عمران/۴۱).