آیه وَ إِنْ مِنْكُمْ إِلاَّ وارِدُها كانَ عَلى رَبِّكَ حَتْماً مَقْضِيًّا [71]
و همه‌ی شما [بدون استثنا] وارد جهنّم مى‌شويد؛ اين امر، نزد پروردگارت، حتمى و پايان يافته است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) قَالَ نَسَخَ قَوْلَهُ تَعَالَی وَ إِنْ مِنْکُمْ إِلَّا وارِدُها قَوْلُهُ إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنی أُولئِکَ عَنْها مُبْعَدُونَ.
امام علی ( سخن خدا: وَ إِنْ مِنْکُمْ إِلّا وارِدُها را این سخن خداوند: [امّا] کسانی که [صالح بودند و] از قبل، وعده‌ی نیک از سوی ما به آن‌ها داده شده از آن دور نگاهداشته می‌شوند. (انبیاء/۱۰۱) نسخ کرده است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- رُوِیَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَادَ مَرِیضاً فَقَالَ أَبْشِرْ إِنَّ اللَّهَ یَقُولُ الْحُمَّی هِیَ نَارِی أُسَلِّطُهَا عَلَی عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ فِی الدُّنْیَا لِیَکُونَ حَظَّهُ مِنَ النَّارِ.
پیامبر ( رسول خدا (از بیماری عیادت کرد و فرمود: «بشارت باد بر تو! خدای عزّوجلّ می‌فرماید: «تب، آتش من است که بر بنده‌ی مؤمنم در دنیا مسلّط می‌کنم تا بهره‌اش از آتش باشد».
الصّادق (علیه السلام)- الْحُمَّی رَائِدُ الْمَوْتِ وَ هُوَ سِجْنُ اللَّهِ فِی الْأَرْضِ وَ هُوَ حَظُّ الْمُؤْمِنِ مِنَ النَّارِ.
امام صادق ( تب فرستاده‌ی مرگ است و زندان خدا در زمین او و گرمی او از جهنّم است. و آن بهره‌ی هر مؤمن از آتش است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- الْحُمَّی رَائِدُ الْمَوْتِ وَ سِجْنُ اللَّهِ تَعَالَی فِی أَرْضِهِ وَ فَوْرُهَا مِنْ جَهَنَّمَ وَ هِیَ حَظُّ کُلِّ مُؤْمِنٍ مِنَ النَّار.
پیامبر ( تب پیشرو مرگ است، و زندان خداوند در زمین است، و جوشش آن از دوزخ و بهره‌ی مؤمن از آتش است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْحُسَیْنِ‌بْنِ‌أَبِی‌الْعَلَاءِ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ وَ إِنْ مِنْکُمْ إِلَّا وارِدُها قَالَ أَ مَا تَسْمَعُ الرَّجُلَ یَقُولُ وَرَدْنَا مَاءَ بَنِی فُلَانٍ فَهُوَ الْوُرُودُ وَ لَمْ یَدْخُلْهُ.
امام صادق ( حسین‌بن‌ابی‌علاء گوید: از امام صادق (در مورد آیه: وَ إِن مِّنکُمْ إِلَّا وَارِدُهَا» پرسیدم. ایشان فرمود: «آیا نمی‌شنوی که گفته می‌شود: به آب فلان کس وارد شدیم و داخل آن نشدیم، پس آن ورود است نه دخول».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌سَمِینَهًَْ قَالَ: اخْتَلَفْنَا فِی الْوُرُودِ فَقَالَ قَوْمٌ لَا یَدْخُلُهَا مُؤْمِنٌ وَ قَالَ آخَرُونَ یَدْخُلُونَهَا جَمِیعاً ثُمَّ یُنَجَّی الَّذِینَ اتَّقَوْا فَلَقِیتُ جَابِرَ‌بْنَ‌عَبْدِ‌اللَّهِ فَسَأَلْتُهُ فَأَوْمَأَ بِإِصْبَعِهِ إِلَی أُذُنَیْهِ فَقَالَ صَمَّتَا إِنْ لَمْ أَکُنْ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُولُ الْوُرُودُ الدُّخُولُ لَا یَبْقَی بَرٌّ وَ لَا فَاجِرٌ إِلَّا یَدْخُلُهَا تَکُونُ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ بَرْداً وَ سَلَاماً کَمَا کَانَتْ عَلَی إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) حَتَّی إِنَّ لِلنَّارِ أَوْ قَالَ لِجَهَنَّمَ ضَجِیجاً مِنْ بَرْدِهَا ثُمَّ یُنَجَّی الَّذِینَ اتَّقَوْا.
پیامبر ( ابوسمینه گوید: «در مورد داخل‌شدن [در جهنّم] با هم اختلاف پیدا کردیم؛ گروهی گفتند: «مؤمن در آن وارد نمی‌شود» و گروه دیگری گفتند: «همه در آن وارد می‌شوند سپس خداوند کسانی را که تقوا پیشه‌کردند [از آن] رهایی می‌بخشد». با جابربن‌عبدالله (ملاقات کردم و از او پرسیدم. با دو انگشتش به دو گوشش اشاره کرد و گفت: «کر باشند اگر از پیامبر (نشنیده باشم که می‌فرماید: «ورود [در آیه] داخل‌شدن [در جهنّم] است؛ هیچ نیکوکار و بدکاری باقی نمی‌ماند مگر اینکه در آن داخل می‌شود؛ پس برای مؤمنین سرد و سالم می‌باشد همانطورکه برای ابراهیم (بود تا [آنجا] که آتش یا فرمود: «جهنّم از سرمای آن ضجّه و ناله می‌زند. سپس خداوند کسانی را که تقوا پیشه کردند [از آن] رهایی می‌بخشد و ستمکاران را درحالی‌که به زانو درآمده‌اند در آن رها می‌سازد»».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- رُوِیَ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ مَعْنَی الْآیَهًِْ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَجْعَلُ النَّارَ کَالسَّمْنِ الْجَامِدِ وَ یَجْتَمِعُ عَلَیْهَا الْخَلْقُ ثُمَّ یُنَادِی الْمُنَادِی أَنْ خُذِی أَصْحَابَکِ وَ ذَرِی أَصْحَابِی فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَهِیَ أَعْرَفُ بِأَصْحَابِهَا مِنَ الْوَالِدَهًِْ بِوَلَدِهَا.
پیامبر ( از پیامبر (روایت است که از ایشان از معنای آیه سؤال شد؛ پس فرمود: «خدای تعالی آتش را مانند روغن جامد قرار می‌دهد و خلق را بر روی آن جمع می‌کند. سپس منادی ندا می‌دهد که [ای جهنّم]! یاران خود را بگیر و یاران مرا رها کن. سوگند به کسی که جانم در دست او است، او (جهنّم) به یاران خود آشناتر است از مادر به فرزندش».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَرِدُ النَّاسُ النَّارَ ثُمَ یَصْدُرُونَ بِأَعْمَالِهِمْ فَأَوَّلُهُمْ کَلَمْعِ الْبَرْقِ ثُمَّ کَمَرِّ الرِّیحِ ثُمَّ کَحُضْرِ الْفَرَسِ ثُمَّ کَالرَّاکِبِ ثُمَّ کَشَدِّ الرَّجُلِ ثُمَّ کَمَشْیِهِ.
پیامبر ( مردم وارد آتش می‌شوند سپس به تناسب اعمالشان از آن خارج می‌شوند؛ اوّلین گروه از آن‌ها مانند درخشش رعد و برق، سپس دوّمین گروه مانند عبور باد، سپس سوّمین گروه مانند دویدن اسب، سپس چهارمین گروه مانند سواره، سپس پنجمین گروه مانند مرد دونده و سپس ششمین گروه مانند کسی که راه می‌رود، [از آن خارج می‌شوند].