آیه ۳۷ - سوره یوسف

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- پادشاه مصر، دو نفر را مأمور یوسف (علیه السلام) کرد تا مواظب او باشند، وقتی با او وارد زندان شدند، به او گفتند: «شغل تو چیست»؟ گفت: «خواب‌گزار هستم». یکی از آن دو مأمور، خوابی دید که خداوند متعال در قرآن به آن اشاره فرموده است: أعصر خمراً یوسف (علیه السلام) در تأویل خواب او گفت: از زندان، خارج می‌شوی و ساقی پادشاه خواهی شد و شأن و منزلت تو نزد او بالا می‌رود. وَ قَالَ الآخَرُ إِنِّی أَرَانِی أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِی خُبْزًا تَأْکُلُ الطَّیْرُ مِنْهُ درحالی‌که وی چنین خوابی را ندیده بود. یوسف (علیه السلام) به او گفت: «مفهوم خواب تو آن است که پادشاه، تو را می‌کشد و به دار می‌آویزد و پرندگان از سر تو می‌خورند». آن مرد خندید و گفت: «من خوابی ندیده‌ام». امّا یوسف (علیه السلام)، چنان‌که پروردگار متعال از او نقل می‌کند، گفت: ای دوستان زندانی من! امّا یکی از شما [دو نفر، آزاد می‌شود و] ساقی شراب برای صاحب خود خواهد شد و امّا دیگری به دار آویخته می‌شود و پرندگان از سر او می‌خورند! و مطلبی که درباره‌ی آن [از من] نظر خواستید، قطعی و حتمی است!. (یوسف/۴۱).

امام صادق (علیه السلام)- قَالَ الآخَرُ إِنِّی أَرَانِی أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِی خُبْزًا؛ یعنی ظرف بزرگی پر از نان، بالای سر داشتم و پرندگان از آن می‌خوردند.

امام صادق (علیه السلام)- إِنَّا نَرَاکَ مِنَ الْمحْسِنِینَ؛ یوسف (علیه السلام) بر سر بالین بیماران، حضور می‌یافت و بینوا و محتاج را سرپرستی می‌کرد و نیاز زندانیان را برآورده می‌ساخت.