سوره یوسف - مقدمه

امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود: «هرکس سوره‌ی یوسف را روز یا شب قرائت کند، خداوند در روز قیامت او را با زیبایی روی یوسف (علیه السلام) محشور می‌گرداند و به ترس و وحشتی که مردم در روز قیامت دچار می‌شوند، دچار نخواهد شد و همسایگان او در آن روز، بندگان شایسته‌ی خدا خواهند بود». سپس فرمود: «یوسف (علیه السلام) از بندگان شایسته‌ی خدا بود و از اینکه در دنیا، زناکار یا بدکار باشد، مصون نگاه داشته شد».

امام باقر (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) به نقل از پدرش فرمود: به خدا قسم! من با بعضی از فرزندانم تظاهر به محبّت می‌کنم، او را بر روی پایم می‌نشانم و به او محبّت بیشتری می‌کنم و از او بیشتر سپاسگزاری و قدردانی می‌کنم، درحالی‌که این محبّت حقّ یکی دیگر از فرزندانم است، امّا به خاطر ترسیدن از حسادت دیگر فرزندان نسبت به او و اینکه مبادا آنچه برادران یوسف (علیه السلام) به او کردند، نسبت به او انجام دهند، [من چنین محبّتی را به او ابراز نمی‌کنم]. پروردگار متعال سوره‌ی یوسف را به‌همین‌خاطر نازل فرمود که عبرت باشد و ما نسبت به همدیگر حسادت نورزیم، همان‌طور که برادران یوسف (علیه السلام) به او رشک ورزیده و در حقّش ستم کردند. بنابراین خداوند این سوره را به‌عنوان لطف و رحمتی در حقّ دوستان ما و علاقمندان به ما و کسانی که منکر دشمنان ما هستند، قرار داد. همچنان که این سوره حجّت و برهانی است علیه آن‌ها که با ما جنگ و عداوت و دشمنی دارند.