آیه ۴۷ - سوره یوسف

امام صادق (علیه السلام)- زمانی‌که یوسف (علیه السلام) در زندان بود، جبرئیل بر او نازل شد و به او گفت: خداوند تو و پدرت را با این فراق آزمایش کرد و خدای متعال تو را از زندان نجات خواهد داد، حال از خداوند به حقّ محمّد (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (او درخواست کن تا تو را از این وضع نجات دهد، آن وقت یوسف (علیه السلام) گفت: خدایا از تو می‌خواهم که به حقّ محمّد (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت او مرا از این وضع نجات دهی و گشایش و فرج مرا نزدیک گردانی، سپس جبرئیل گفت: ای یوسف صدّیق، تو را بشارت می‌دهم که خداوند تا سه‌روز دیگر تو را از زندان نجات می‌دهد و مصر و اهل آن را تحت فرمان و تسلّط تو قرار می‌دهد. در شب همان روز پادشاه مصر آن رؤیا را دید و وحشت کرد و ماجرا را با اعوان و انصارش در میان نهاد، ولی هیچ‌کس تأویل آن را نمی‌دانست، تا اینکه آن مردی که ساقی پادشاه بود و یوسف (علیه السلام) در زندان خواب او را به‌درستی تأویل کرده بود، به یاد یوسف (علیه السلام) افتاد و گفت: «پادشاه مرا به جانب زندان بفرست، در آنجا مردی دانا و بردبار هست که وقتی شما بر من و دوستم غضب کرده و ما را حبس نموده بودید، با او آشنا شدم و او در زندان خواب من و رفیقم را به‌درستی تعبیر کرد، مطابق تعبیر او دوستم کشته شد و من از زندان نجات یافتم، پادشاه به او گفت تا به‌سوی یوسف (علیه السلام) رود و او را بیاورد و پیغام پادشاه را به او برساند، وقتی پیغام پادشاه به یوسف (علیه السلام) رسید، یوسف فرمود: «چگونه به کرامت او امیدوار باشم با اینکه علی‌رغم بی‌گناهی من سال‌ها مرا به زندان انداخت»؟ وقتی پادشاه این امر را شنید، زنان مصر را خواند و از آن‌ها درباره‌ی ماجرای یوسف (علیه السلام) سؤال کرد، آن‌ها گفتند: «منزّه است خدا، ما هیچ عیبی در او نیافتیم!» (یوسف/۵۱) وقتی پادشاه متوجّه ماجرای بی‌گناهی یوسف (علیه السلام) و توطئه‌ی زنان شد، قاصدی به زندان فرستاد و او را از زندان آزاد کرد و به نزد خود فراخواند و خواب خود را برای او بازگو کرد، وقتی یوسف (علیه السلام) رأی خود و تأویل آن رؤیا را برای او بیان کرد، او از عقل و درایت یوسف (علیه السلام) متعجّب شد و گفت: «راست گفتی، اکنون بگو چگونه می‌توانم در سال‌های قحطی مملکت و مردم خود را حفظ کنم». یوسف (علیه السلام) فرمود: «خدای متعال به من وحی نموده که تدبیر مملکت و قوام آن در این سال‌های هفت‌گانه به دست من باشد و در هفت‌سال اوّل هرچه کاشتیم به جز مقدار کمی از آن، بقیّه را در خوشه‌اش انبار کنیم و وقتی سال‌های خشکی فرارسید از آن‌ها ارتزاق کنیم». پادشاه او را امین دانست و اداره‌ی امور را به او واگذار کرد، وقتی سال‌های قحطی فرارسید، در سال اوّل یوسف (علیه السلام) در مقابل درهم و دینار به مردم آذوقه می‌فروخت، تا اینکه در سراسر مصر همه‌ی دارایی نقدی مردم به تملّک یوسف (علیه السلام) در آمد، در سال دوّم در برابر جواهر و زینت آلات به آن‌ها آذوقه داد و سال سوّم در برابر حیوانات و دام‌ها، سال چهارم در برابر بخشیدن کنیز و غلامانشان و سال پنجم در برابر ملک و مستغلّات و سال ششم در مقابل مزارع و نهرها و سال هفتم با برده‌کردن آن‌ها به آنان آذوقه داد تا اینکه در پایان سال هفتم در سراسر مملکت مصر همه‌ی مردم برده‌ی یوسف (علیه السلام) گشته و مال و اموالشان به تملّک او در آمد، آن وقت یوسف (علیه السلام) به پادشاه فرمود: «دیدی که پروردگارم مرا چگونه تعلیم داد و تکریم نمود». پادشاه گفت: «رأی، رأی توست». یوسف (علیه السلام) گفت: «خدا را شاهد می‌گیرم و از تو نیز شهادت می‌طلبم که ببینی من همه‌ی مردم مصر را آزاد کردم و همه‌ی اموال و دارایی ایشان را به آن‌ها بازگرداندم و تخت و تاج و انگشتر مهر پادشاهی را نیز به تو باز می‌گردانم، به شرط آنکه تو هم مطابق روش و سیره‌ی من عمل کنی و جز به حکم من حکم ننمایی». پادشاه گفت: «این امر باعث افتخار من است و من شهادت می‌دهم که هیچ خدایی جز خدای یگانه نیست و شهادت می‌دهم که تو پیامبر و فرستاده‌ی او هستی».