آیه ۵ - سوره یوسف

امام باقر (علیه السلام)- وی یازده برادر ناتنی و یک برادر تنی داشت که نامش بنیامین بود و یعقوب (علیه السلام)، اسرائیل خدا بود. اسرائیل خدا، یعنی بنده‌ی مخلص خدا. یعقوب (علیه السلام) فرزند اسحاق پیامبر بود که او نیز پسر ابراهیم خلیل الله بود. یوسف (علیه السلام) در نه‌سالگی آن خواب را دید و آن را با پدرش در میان نهاد. یعقوب (علیه السلام) به او گفت: «یَا بُنَیَّ لاَ تَقْصُصْ رُؤْیَاکَ عَلَی إِخْوَتِکَ فَیَکِیدُواْ لَکَ کَیْدًا ً إِنَّ الشَّیْطانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوٌّ مُبینٌ». سخن خدا فَیَکیدُوا لَکَ کَیْداً؛ یعنی علیه تو، مکر و حیله می‌کنند. یعقوب (علیه السلام) به یوسف (علیه السلام) گفت: و این گونه پروردگارت تو را برمی‌گزیند و از تعبیر خوابها به تو می‌آموزد و نعمتش را بر تو و بر خاندان یعقوب تمام و کامل می‌کند، همان‌گونه که پیش از این، بر پدرانت ابراهیم و اسحاق تمام کرد به یقین، پروردگار تو دانا و حکیم است!». (یوسف/۶) یوسف (علیه السلام)، زیباترین مردم زمانه‌ی خود بود، یعقوب (علیه السلام) او را دوست داشت و او را بر دیگر فرزندان خود ترجیح می‌داد. به همین دلیل، برادرانش به او حسادت کردند و در جمع خودشان، سخنانی را گفتند که خداوند متعال، آن را نقل کرده است: هنگامی‌که [برادران] گفتند: «یوسف و برادرش [بنیامین] نزد پدر، از ما محبوب‌ترند درحالی‌که ما گروه نیرومندی هستیم!. (یوسف/۸) بنابراین تصمیم به کشتن یوسف (علیه السلام) گرفتند و گفتند: «او را می‌کشیم تا پدرمان فقط به ما توجّه کند و به ما تعلّق داشته باشد». لاوی گفت: «نباید او را بکشیم، بلکه باید او را از مقابل دیدگان پدر مخفی کنیم و با او تنها می‌شویم». خداوند، سخن آنان را چنین نقل کرده است: پدرجان! چرا تو درباره‌ی [برادرمان] یوسف، به ما اطمینان نمی‌کنی؟! درحالی‌که ما خیرخواه او هستیم! فردا او را با ما [به خارج شهر] بفرست، تا غذای کافی بخورد. (یوسف/۱۲۱۱) یعنی به چوپانی گوسفندان بیاید تا غذای کافی بخورد و تفریح کند و ما نگهبان او هستیم. (یوسف/۱۲) بنابراین خداوند، این جملات را بر زبان یعقوب (علیه السلام)، جاری ساخت: من از بردن او غمگین می‌شوم و از این می‌ترسم که گرگ او را بخورد، و شما از او غافل باشید!. (یوسف/۱۳) آنان، همان‌طورکه خداوند تبارک‌وتعالی فرموده است، گفتند: با اینکه ما گروه نیرومندی هستیم، اگر گرگ او را بخورد، ما از زیانکاران خواهیم بود [و هرگز چنین چیزی] ممکن نیست!. (یوسف/۱۴) و مقصود از عُصبهًْ (گروه)، یک جماعت ده تا سیزده‌نفره است. هنگامی‌که او را با خود بردند، و تصمیم گرفتند وی را در مخفی‌گاه چاه قرار دهند، [سرانجام مقصد خود را عملی ساختند] و به او وحی فرستادیم که آن‌ها را در آینده از این کارشان باخبر خواهی ساخت درحالی‌که آن‌ها نمی‌دانند! (یوسف/۱۵) یعنی آنچه را که می‌خواستند با او انجام دهند، به اطلاعشان می‌رسانی.