آیه ۵۰ - سوره یوسف

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فرستاده نزد پادشاه برگشت و آنچه یوسف (علیه السلام) برای او گفته بود را بازگو کرد. پادشاه گفت: ائْتُونی بِهِ فَلَمَّا جاءَهُ الرَّسُولُ قالَ ارْجِعْ إِلی رَبِّکَ یعنی به‌سوی پادشاه بازگرد، فَسْئَلْهُ ما بالُ النِّسْوَةِ اللَّاتِی قَطَّعْنَ أَیْدِیَهُنَّ إِنَّ رَبِّی بِکَیْدِهِنَّ عَلِیمٌ. پادشاه، آن زنان را جمع کرده و گفت: هنگامی‌که یوسف را به‌سوی خویش دعوت کردید، جریان کار شما چه بود؟ گفتند: منزّه است خدا، ما هیچ عیبی در او نیافتیم! [در این هنگام] همسر عزیز گفت: الآن حقّ آشکار گشت! من بودم که او را به‌سوی خود دعوت کردم و او از راستگویان است.* این سخن را به‌خاطر آن گفتم تا بداند من در غیاب به او خیانت نکردم و خداوند مکر خائنان را هدایت نمی‌کند. (یوسف/۵۲۵۱) یعنی [به این دلیل این اعتراف را کردم تا یوسف (علیه السلام) بداند] این‌بار مانند گذشته، علیه او دروغ نمی‌گویم. سپس زلیخا اضافه کرد: من هرگز خودم را تبرئه نمی‌کنم، که نفس [سرکش] بسیار به بدی‌ها امر می‌کند. (یوسف/۵۳). پادشاه گفت: او [یوسف] را نزد من آورید، تا وی را مخصوص خود گردانم؛ وقتی نگاهش به یوسف (علیه السلام) افتاد گفت: تو امروز نزد ما جایگاهی والا داری، و مورد اعتماد هستی. (یوسف/۵۴) هر حاجتی داری بگو. [یوسف] گفت: مرا سرپرست خزائن سرزمین [مصر] قرار ده، که نگهدارنده و آگاهم. (یوسف/۵۵) یعنی مرا بر سیلوها و انبارهای غلّه بگمار؛ او هم یوسف (علیه السلام) را سرپرست آن‌ها کرد، این سخن خداوند است که می‌فرماید: و این‌گونه ما به یوسف در سرزمین (مصر) قدرت دادیم، که هرجا می‌خواست در آن منزل می‌گزید [و تصرّف می‌کرد]. (یوسف/۵۶). آنگاه یوسف (علیه السلام) دستور داد سیلوهایی از سنگ ساخته و آن‌ها را آهک اندود کرد. سپس دستور عمومی به زراعت داد تا اینکه وقت دروکردن رسید و سهم هرکس داده شد و باقیمانده‌ی محصول بدون اینکه از پوست خارج شود با خوشه در سیلوها انبار شد و یوسف (علیه السلام) این کار را تا هفت‌سال ادامه داد. زمانی‌که سال‌های قحطی فرارسید خوشه‌ها را خارج کرده و به هر قیمتی که می‌خواست به فروش می‌رساند.