آیه ۷۷ - سوره یوسف

امام رضا (علیه السلام)- اسحاق پیامبر (علیه السلام)، کمربندی داشت که از پیامبران و بزرگان به او ارث رسیده بود. آن کمربند را عمّه‌ی یوسف (علیه السلام) نزد خود نگه می‌داشت. روزی، یوسف (علیه السلام) نزد عمّه‌اش که یوسف (علیه السلام) را بسیار دوست می‌داشت رفته بود و یعقوب (علیه السلام) کسی را به‌دنبال یوسف (علیه السلام) فرستاد که: یوسف (علیه السلام) را نزد پدرش برگردان، دوباره او را نزد تو می‌فرستم. عمّه‌ی یوسف (علیه السلام) به یعقوب (علیه السلام) پیغام داد که بگذار امشب، یوسف (علیه السلام) پیش من بماند؛ دوست دارم او را ببویم و فردا صبح، او را نزد تو می‌فرستم. صبح روز بعد، عمّه‌ی یوسف (علیه السلام) کمربند را برداشته و به کمر یوسف (علیه السلام) بست و روی آن نیز پیراهنی بر تن یوسف (علیه السلام) پوشانید و یوسف (علیه السلام) را نزد پدرش فرستاد، سپس گفت: کمربندش به سرقت رفته است. دیدند، کمربند بر تن یوسف (علیه السلام) است؛ و در آن زمان رسم چنین بود که هروقت کسی چیزی می‌دزدید، آن شخص به‌عنوان گروگان به صاحب شیء مسروقه داده می‌شد. بنابراین عمّه، یوسف (علیه السلام) را گرفت و نزد خود نگه داشت.

امام عسکری (علیه السلام)- داود بن قاسم جعفری می‌گوید: در حضور من مردی از اهالی قم از امام عسکری (علیه السلام) درباره تفسیر آیه إِنْ یَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ أَخٌ لَهُ مِنْ قَبْلُ پرسید و حضرت پاسخ داد: «یوسف (علیه السلام) دزدی نکرد، بلکه یعقوب (علیه السلام) کمربندی داشت که آن را از ابراهیم (علیه السلام) به ارث برده بود. هرکس آن کمربند را می‌دزدید به بندگی گرفته می‌شد. وقتی کسی آن را می‌دزدید جبرئیل نازل می‌شد و یعقوب (علیه السلام) را از هویّت آن دزد آگاه می‌کرد. بدین سان کمربند از او گرفته و خود او به بندگی گرفته می‌شد. آن کمربند نزد ساره دختر اسحاق بن ابراهیم بود و ام اسحاق نام داشت. ساره یوسف (علیه السلام) را دوست می‌داشت و می‌خواست او را به فرزندی بگیرد. او کمربند را گرفت و به کمر یوسف (علیه السلام) بست. سپس پیراهنش را روی آن انداخت و به یعقوب (علیه السلام) گفت: «کمربند، دزدیده شده است». جبرئیل نزد یعقوب (علیه السلام) آمد و گفت: «ای یعقوب، کمربند همراه یوسف (علیه السلام) است». جبرئیل به دلیل مشیّت الهی یعقوب (علیه السلام) را از کار ساره آگاه نساخت. یعقوب (علیه السلام) برخاست و به سوی یوسف (علیه السلام) رفت و او را مورد بازرسی قرار داد. یوسف (علیه السلام) در آن زمان جوانک بالغی بود. یعقوب (علیه السلام) کمربند را بیرون آورد. ساره دختر اسحاق گفت: «یوسف کِی آن را دزدیده است؟ بنابراین من شایسته تر از دیگران به یوسف هستم». یعقوب (علیه السلام) به ساره گفت: «او به شرطی بنده توست که او را نفروشی یا نبخشی». ساره گفت: «من به شرطی او را می‌پذیرم که او را از من نگیری و من او را هم اکنون آزاد می‌کنم». یعقوب (علیه السلام) یوسف (علیه السلام) را به ساره داد و او یوسف (علیه السلام) را آزاد کرد. از این رو برادران یوسف (علیه السلام) گفتند: إِنْ یَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ أَخٌ لَهُ مِنْ قَبْلُ» ابو هاشم می‌گوید: «من این مطلب را در ذهنم می‌چرخاندم و به آن می‌اندیشیدم و از این امر در شگفت بودم که چگونه یعقوب (علیه السلام) با این که نزدیک یوسف (علیه السلام) بود و میانشان فاصله اندکی بود برایش غمگین شد تا این که درحالی‌که خشم خود را فرو می‌برد چشمانش از غم و اندوه نابینا شد. امام عسکری (علیه السلام) به من رو کرد و فرمود: «ای ابو هاشم! به خدا پناه می‌بریم از آنچه در درون تو جریان دارد. اگر خدا می‌خواست که تپه را میان یعقوب و یوسف (علیها السلام) بر اندازد تا این که یکدیگر را ببینند چنین می‌کرد، اما خداوند در چنین مواردی زمان و مهلت مشخصی تعیین می‌کند که باید زمانش برسد؛ چرا که گزینش خداوند به اولیائش تعلق می‌گیرد».