آیه إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا [96]
به‌يقين كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، به‌زودى خداوند رحمان محبّتى براى آنان [در دل‌ها] قرار مى‌دهد!
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌حَمْزَهًَْ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ قَالَ آمَنُوا بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ بَعْدَ الْمَعْرِفَهًِْ.
امام باقر ( ابوحمزه ثمالی نقل می‌کند: امام باقر (در مورد آیه: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا فرمود: «به امیرالمؤمنین (ایمان بیاورید و بعد از شناخت، کار نیک انجام دهید».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) قَالَ: قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا قَالَ (صلی الله علیه و آله) یَا عَلِیُّ (علیه السلام) الْمَحَبَّهًُْ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْمَلَائِکَهًِْ وَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ یَا عَلِیُ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَعْطَی الْمُؤْمِنِینَ ثَلَاثَهًًْ الْمِقَهًَْ وَ الْمَحَبَّهًَْ وَ الْمَهَابَهًَْ فِی صُدُورِ الْمُؤْمِنِینَ.3
پیامبر ( علیّ‌بن‌ابی‌طالب (فرمود: عرض کردم: «ای رسول خدا (! درباره‌ی سخن خدای تبارک‌وتعالی: سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدّاً به من خبر بده». فرمود: «ای علی (! محبّت نزد خدا فرشتگان و در قلب‌های مؤمنان است. ای علی (! خدای تبارک‌وتعالی سه چیز به مؤمنان عطا فرمود: محبّت، دوستی و هیبت در سینه‌های مؤمنان».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا قَالَ الْمَوَدَّهًُْ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ هِیَ الْعِصْمَهًُْ.4
پیامبر ( إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا، دوستی در دل‌های مؤمنان همان پاکی و عصمت است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قُلْتُ قَوْلُهُ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا قَالَ وَلَایَهًُْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ هِیَ الْوُدُّ الَّذِی قَالَ اللَّهُ تَعَالَی قُلْتُ قَوْلُهُ فَإِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا قَالَ إِنَّمَا یَسَّرَهُ اللَّهُ عَلَی لِسَانِهِ حِینَ أَقَامَ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) عَلَماً فَبَشَّرَ بِهِ الْمُؤْمِنِینَ وَ أَنْذَرَ بِهِ الْکَافِرِینَ وَ هُمُ الَّذِینَ ذَکَرَهُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ لُدّاً أَیْ کُفَّارا.
امام صادق ( ابوبصیر گوید: از امام صادق (در مورد آیه: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا پرسیدم که چیست؟ ایشان فرمود: «ولایت امیرالمؤمنین (همان مودّت و دوستی است که خداوند تبارک‌وتعالی فرموده است». گفتم: «عبارت: فَإِنَّمَا یَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ وَتُنذِرَ بِهِ قَوْمًا لُّدًّا، به چه معناست»؟ ایشان فرمود: «همانا خداوند ولایت امیرالمؤمنین (را بر زبان پیامبر (آسان نمود و آن زمانی بود که ایشان را به مانند علمی بر افراشت و با او مؤمنان را بشارت داد و کافران را ترساند و ایشان (کافران) کسانی هستند که خداوند از آنان در کتاب خویش باعنوان دشمنان سرسخت، یعنی کافران، یاد کرده است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ قَالَ: قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) دَخَلْتُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)فَقَالَ أَصْبَحْتُ وَ اللَّهِ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) عَنْکَ رَاضِیاً وَ أَصْبَحَ وَ اللَّهِ رَبُّکَ عَنْکَ رَاضِیاً وَ أَصْبَحَ کُلُّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَهًٍْ عَنْکَ رَاضِینَ إِلَی أَنْ تَقُومَ السَّاعَهًُْ قَالَ قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَدْ نَعَیْتَ إِلَیَّ نَفْسَکَ فَیَا لَیْتَ نَفْسِی الْمُتَوَفَّاهًُْ قَبْلَ نَفْسِکَ قَالَ أَبَی اللَّهُ فِی عِلْمِهِ إِلَّا مَا یُرِیدُ قَالَ فَادْعُ اللَّهَ لِی بِدَعَوَاتٍ یُصِینُنِی بَعْدَ وَفَاتِکَ قَالَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) ادْعُ لِنَفْسِکَ بِمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَی حَتَّی أُؤَمِّنَ فَإِنَّ تَأْمِینِی لَکَ لَا یُرَدُّ قَالَ فَدَعَا أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) اللَّهُمَّ ثَبِّتْ مَوَدَّتِی فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)آمِینَ فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) ادْعُ فَدَعَا بِتَثْبِیتِ مَوَدَّتِهِ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ حَتَّی دَعَا ثَلَاثَ مَرَّاتٍ کُلَّمَا دَعَا دَعْوَهًًْ قَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) آمِینَ فَهَبَطَ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَقَالَ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا ... فَقَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) الْمُتَّقُونَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ شِیعَتُهُ.
امام صادق ( امام صادق (از پدرانش نقل می‌کند که امیرالمؤمنین (فرمود: «نزد رسول خدا (آمدم». فرمود: «ای علی (! به خدا سوگند از تو راضی شدم و به خدا سوگند، پروردگات از تو راضی شد و هر زن و مرد مؤمنی از تو راضی شدند تا قیامت برپا شود». فرمود: عرض کردم: «ای رسول خدا (! از مرگ خود به من خبر دادی؛ پس ای کاش جان من، قبل از جان تو گرفته شود». فرمود: «خداوند در علمش از غیر آنچه خود می‌خواهد ابا دارد». گفتم: «پس با دعاهایی به درگاه خدا برایم دعا کن که بعد از وفات تو مرا حفظ می‌کند». فرمود: «ای علی (! برای خودت به آنچه دوست داری و می‌پسندی دعا کن تا آمین بگویم؛ چون آمین گفتن من برای تو ردّ نمی‌شود». امیرالمؤمنین (دعا کرد: «خدایا! دوستی مرا تا روز قیامت در قلب زنان و مردان مؤمن ثابت بگردان». سپس رسول خدا (آمین گفت و فرمود: «ای امیرالمؤمنین (! دعا کن»؛ پس برای تثبیت محبّتش در قلب زنان و مردان مؤمن تا روز قیامت دعا کرد تا اینکه سه‌بار دعا کرد؛ هربار که دعا کرد پیامبر (آمین گفت؛ سپس جبرئیل فرود آمد و گفت: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدّاً. پیامبر (فرمود: «پرهیزگاران علیّ‌بن‌ابی‌طالب (و شیعیان او هستند».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: جَاءَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ قُرَیْشٌ فِی حَدِیثٍ لَهُمْ فَلَمَّا رَأَوْهُ سَکَتُوا فَشَقَّ ذَلِکَ عَلَیْهِ فَجَاءَ إِلَی النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله)فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَتَلْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ سَبْعِینَ رَجُلًا صَبْراً مِمَّا تَأْمُرُنِی بِقَتْلِهِ وَ ثَمَانِینَ رَجُلًا مُبَارَزَهًًْ فَمَا أَحَدٌ مِنْ قُرَیْشٍ وَ لَا مِنْ وُجُوهِ الْعَرَبِ إِلَّا وَ قَدْ دَخَلَ عَلَیْهِمْ بُغْضٌ لِی فَادْعُ اللَّهَ أَنْ یَجْعَلَ لِی مَحَبَّهًًْ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ فَسَکَتَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)حَتَّی نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا فَقَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) یَا عَلِیُّ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَنْزَلَ فِیکَ آیَهًًْ مِنْ کِتَابِهِ وَ جَعَلَ لَکَ فِی قَلْبِ کُلِّ مُؤْمِنٍ مَحَبَّهًًْ.
پیامبر ( از امام باقر (روایت است: امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب (آمد درحالی‌که قریش مشغول گفتگو بودند. وقتی او را دیدند ساکت شدند؛ پس آن [کار قریش] بر او سخت آمد. به‌سوی پیامبر (آمد و گفت: «ای رسول خدا (! در حضور تو هفتاد مرد از کسانی را که مرا به کشتنشان امر فرمودی گردن زدم و هشتادنفر را در میدان جنگ کشتم؛ پس کسی از قریش یا بزرگان عرب نیست مگر اینکه کینه‌ی من در [قلب] آن‌ها وارد شده است؛ پس خدا را بخوان که محبّت مرا در قلب مؤمنان قرار دهد». رسول خدا (ساکت ماند تا این آیه نازل شد: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمانُ وُدّاً. پیامبر (فرمود: «ای علی (! خداوند درباره‌ی تو آیه‌ای از کتابش را نازل کرده است و محبّت تو را در قلب هر مؤمنی قرار داده است».
الحسین (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌الْجَارِیَهًِْ وَ الْأَصْبَغِ‌بْنِ‌نُبَاتَهًَْ الْحَنْظَلِیِّ قَالا: لَمَّا کَانَ مَرْوَانُ عَلَی الْمَدِینَهًْ خَطَبَ النَّاسَ فَوَقَعَ فِی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) قَالَ فَلَمَّا نَزَلَ عَنِ الْمِنْبَرِ أَتَی الْحُسَیْنُ‌بْنُ‌عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) فَقِیلَ لَهُ إِنَّ مَرْوَانَ قَدْ وَقَعَ فِی عَلِیٍّ ... قَالَ الْحُسَیْنُ لَهُ یَا ابْنَ الزَّرْقَاءِ وَ یَا ابْنَ آکِلَهًِْ الْقُمَّلِ أَنْتَ الْوَاقِعُ فِی عَلِیٍّ قَالَ لَهُ مَرْوَانُ إِنَّکَ صَبِیٌّ لَا عَقْلَ لَکَ قَالَ فَقَالَ لَهُ الْحُسَیْنُ أَ لَا أُخْبِرُکَ بِمَا فِیکَ وَ فِی أَصْحَابِکَ وَ فِی عَلِیٍّ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا فَذَلِکَ لِعَلِیٍّ وَ شِیعَتِهِ فَإِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ فَبَشَّرَ بِذَلِکَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله)الْعَرَبِیُّ لِعَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا فَذَلِکَ لَکَ وَ لِأَصْحَابِکَ.
امام حسین ( ابوجاریه و اصبغ‌بن‌نباته حنظلی گویند: مروان حکم در مدینه‌ی طیبه سخنرانی کرد و به حضرت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (ناسزا گفت، هنگامی‌که مروان از منبر فرود آمد امام حسین (وارد مسجد شد. به آن حضرت گفتند: «مروان به حضرت امیر ناسزا گفت...». فرمود: «ای پسر زن کبود چشم! ای پسر زن ملخ خوار! سر تو به جایی رسیده که به حضرت امیر ناسزا بگویی»!؟ مروان در جوابش گفت: «تو کودک هستی، عقل نداری»! امام حسین (در جوابش فرمود: «آیا می‌خواهی تو و یارانت را از عیوبی که دارید و حضرت امیر و شیعیانش را از مقام و مرتبه‌ای که دارند آگاه نمایم. علی (همان شخصیّتی است که خدا درباره‌اش می‌فرماید: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا. این آیه در شأن علی (و شیعیان او نازل شده است. نیز درباره‌ی آن حضرت [در همان سوره] می‌فرماید: فَإِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ ما این بشارت را به‌نحو آسانی در زبان تو جاری نمودیم تا تو این مژده را به افراد با تقوا بدهی! سپس این مژده را رسول عربی به حضرت علیّ‌بن‌ابی‌طالب (داد»!
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا فَإِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ وَ هُوَ عَلِیٌّ (علیه السلام) وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا قَالَ بَنُو أُمَیَّهًَْ قَوْماً ظَلَمَهًًْ.
امام باقر ( منظور از آیه: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا علی (است و همچنین مراد از عبارت: إِنَّمَا یَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ المُتَّقِینَ، علی (است. و منظور از: وَ تُنذِرَ بِهِ قَوْمًا لُّدًّا، بنی‌امیّه، آن قوم ظالم می‌باشند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: دَعَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)لِأَمِیرالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی آخِرِ صَلَاتِهِ رَافِعاً بِهَا صَوْتَهُ یُسْمِعُ النَّاسَ یَقُولُ اللَّهُمَّ هَبْ لِعَلِیٍّ الْمَوَدَّهًَْ فِی صُدُورِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْهَیْبَهًَْ وَ الْعَظَمَهًَْ فِی صُدُورِ الْمُنَافِقِینَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا إِلَی قَوْلِهِ وُدًّا قَالَ وَلَایَهًُْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) هِیَ الْوُدُّ الَّذِی قَالَ اللَّهُ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا بَنِی أُمَیَّهًَْ فَقَالَ رُمَعُ وَ اللَّهِ لَصَاعٌ مِنْ تَمْرٍ فِی شَنٍّ بَالٍ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّا سَأَلَ مُحَمَّدٌ رَبَّهُ أَ فَلَا سَأَلَ مَلَکاً یَعْضُدُهُ أَوْ کَنْزاً یَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلَی فَاقَتِهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ فِیهِ عَشْرَ آیَاتٍ مِنْ هُودٍ أَوَّلُهَا فَلَعَلَّکَ تارِکٌ بَعْضَ ما یُوحی إِلَیْکَ.
امام صادق ( از عمّاربن‌سوید از امام صادق (روایت کرده است که فرمود: رسول خدا (در پایان نماز خود دست ها را برداشته و به گونه ای که مردم بشنوند، در حق امیرالمؤمنین (دعا کرد: «خداوندا، محبّت علی را در دل مؤمنان و هیبت و عظمت او را در دل منافقین جای بده! پس آیه: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا نازل گردید. ولایت امیرالمؤمنین (همان ودّی است که خداوند فرموده است و منظور از وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدّاً؛ بنی امیه هستند. پس رُمَع گفت: «به خدا سوگند! یک صاع خرما در سبدی کهنه و فرسوده نزد من محبوب تر است از آنچه محمّد (از پروردگارش درخواست نمود. چه می شد از خدا می‌خواست فرشته ای را به یاریش بفرستد تا به‌وسیله‌ی او قوی گردد یا گنجی به او ارزانی دارد تا بر این فقر و نداریش غالب آید»؟ پس خداوند متعال ده آیه از سوره هود را در حق او نازل فرمود که با آیه: شاید [ابلاغ] بعض آیاتی را که به تو وحی می‌شود، [به خاطر عدم پذیرش آن‌ها] ترک کنی [و به تأخیر اندازی] (هود/۱۲) شروع شد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) کَانَ سَبَبَ نُزُولِ هَذِهِ الْآیَهًِْ أَنَّ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) کَانَ جَالِساً بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)فَقَالَ لَهُ قُلْ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ وُدّاً فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَی إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا.
پیامبر ( از امام صادق (روایت است: شأن نزول این آیه این است که امام علی (در پیشگاه رسول خدا (نشسته بود و رسول خدا (به ایشان فرمود: «ای علی (! بگو: «خداوندا دوستی مرا در قلب مؤمنان قرار ده»! پس خداوند این آیه را نازل کرد: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ فِی عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا قَالَ مَحَبَّهًًْ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ.
ابن‌عبّاس ( این آیه: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا، در شأن علیّ‌بن‌ابی‌طالب (نازل شده است، و مراد از «ودّ» محبّت آن حضرت است که در دل‌های مؤمنان استوار است.
الباقر (علیه السلام)- لَا تَلَقَی مُؤْمِناً إِلَّا وَ فِی قَلْبِهِ وُدٌّ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ أَهْلِ بَیْتِهِ (.
امام باقر ( هیچ مؤمنی را نمی‌یابی که در قلبش محبّت نسبت به علیّ‌بن‌ابی‌طالب (و اهل بیتش (نباشد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ أَبِی‌سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ قَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) لِعَلِیٍّ (علیه السلام) یَا أَبَاالْحَسَنِ قُلِ اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی عِنْدَکَ عَهْداً وَ اجْعَلْ لِی عِنْدَکَ وُدّاً وَ اجْعَلْ لِی فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ مَوَدَّهًًْ فَنَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا قَالَ لَا تَلْقَی رَجُلًا مُؤْمِناً إِلَّا وَ فِی قَلْبِهِ حُبٌّ لِعَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام).
پیامبر ( ابوسعید خدری گوید: پیامبر (به امام علی (فرمود: «ای علی (! بگو: «خداوندا دوستی مرا در قلب مؤمنان قرار ده»! پس خداوند این آیه را نازل کرد: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا. هیچ مؤمنی را نمی‌یابی که در قلبش محبّت نسبت به علیّ‌بن‌ابی‌طالب (و اهل بیتش (نباشد».