آیه وَ أَلْقى فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَميدَ بِكُمْ وَ أَنْهاراً وَ سُبُلاً لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ [15]
و در زمين، كوه‌هاى استوارى قرار داد تا شما را نلرزاند؛ و نهرها و راه‌هايى ايجاد كرد، تا [به مقصدتان] راه يابيد.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أَلْقی فِی الْأَرْضِ رَواسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِکُمْ یَعْنِی الْجِبَالَ وَ أَنْهاراً وَ سُبُلًا أیْ طُرُقاً لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ یَعْنِی کَیْ تَهْتَدُوا.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَأَلْقَی فِی الأَرْضِ رَوَاسِیَ أَن تَمِیدَ بِکُمْ یعنی کوه‌ها. وَأَنْهَارًا وَ سُبُلًا یعنی راه‌ها. لَّعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ یعنی تا هدایت شوید.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- إِنَّ اللَّهَ کانَ عَرْشُهُ عَلَی الْماءِ وَ لَمْ یَخْلُقْ شَیْئاً قَبْلَ الْمَاءِ فَلَمَّا أَرَادَ أَنْ یَخْلُقَ الْخَلْقَ أَخْرَجَ مِنَ الْمَاءِ دُخَاناً فَارْتَفَعَ فَوْقَ الْمَاءِ فَسَمَی عَلَیْهِ فَسَمَّاهُ سَمَاءً ثُمَّ أَیْبَسَ الْمَاءَ فَجَعَلَهُ أَرْضاً وَاحِدَهًًْ ثُمَّ فَتَقَهَا فَجَعَلَهَا سَبْعَ أَرَضِینَ فِی یَوْمَیْنِ فِی الْأَحَدِ وَ الْإِثْنَیْنِ فَجَعَلَ الْأَرْضَ عَلَی الْحُوتِ‌وَ هُوَ الَّذِی ذَکَرَهُ فِی قَوْلِهِ ن وَ الْقَلَمِ وَ الْحُوتَ فِی الْمَاءِ عَلَی صَفَاهًٍْ وَ الصَّفَاهًَْ عَلَی مَلَکٍ وَ الْمَلَکَ عَلَی صَخْرَهًٍْ وَ الصَّخْرَهًَْ عَلَی الرِّیحِ وَ هِیَ الصَّخْرَهًُْ الَّتِی ذَکَرَهَا لُقْمَانُ لَیْسَتْ فِی السَّمَاءِ وَ لَا فِی الْأَرْضِ فَتَحَرَّکَ الْحُوتُ فَاضْطَرَبَ فَتَزَلْزَلَتِ الْأَرْضُ فَأَرْسَی عَلَیْهَا الْجِبَالَ فَقَرَّتْ فَذَلِکَ قَوْلُهُ وَ جَعَلَ لَها رَواسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِکُمْ وَ خَلَقَ الْجِبَالَ فِیهَا وَ أَقْوَاتَ أَهْلِهَا وَ شَجَرَهَا وَ مَا یَنْبَغِی لَهَا فِی یَوْمَیْنِ فِی الثَّلَاثَاءِ وَ الْأَرْبِعَاء.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- عرش خدا بر آب بود و پیش از آب چیزی نیافریده بود و هنگامی‌که خواست خلق را بیافریند از آب دودی برآورد و بالای آب قرار داد و به همین دلیل نام آن را آسمان (چیزی که بالاست) نامید، سپس آب را خشکانید و آن را یک قطعه زمین کرد، سپس در دو روز یک‌شنبه و دوشنبه آن را از هم گشود و تبدیل به هفت زمین کرد و زمین را بر پشت ماهی نهاد و این اشاره به همان کلام خداست که می‌فرماید: ن وَ الْقَلَمِ. و ماهی در آب بر روی سنگی سخت و کلفت است و سنگ بر فرشته‌ای و فرشته بر صخره‌ای و صخره بر هوا است. و آن صخره همان است که لقمان آن را (در سوره لقمان) یاد کرده، نه در آسمان است و نه در زمین، [پس از آن] ماهی جنبید و زمین لرزید پس [برای آرام‌کردن زمین] کوه‌ها را لنگر زمین ساخت تا آرام شد و این است کلام خداوند متعال: وَ أَلْقی فِی الْأَرْضِ رَواسِیَ أَنْ تَمیدَ بِکُمْ، پس کوه‌ها و خوراکی‌های اهل زمین و هر چیز دیگری که سزاوار خلقت بود را در دو روز سه‌شنبه و چهارشنبه خلق کرد.
الباقر (علیه السلام)- لَوْ أَنَ الْإِمَامَ رُفِعَ مِنَ الْأَرْضِ سَاعَهًًْ لَمَاجَتْ بِأَهْلِهَا کَمَا یَمُوجُ الْبَحْرُ بِأَهْلِه.
امام باقر (علیه السلام)- اگر امام یک ساعت در روی زمین نباشد، زمین ساکنان خود را فرو می برد همان طور که دریا انسان را [در] امواج خروشان غرق می نماید.