آیه ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُواْ السُّوءَ بجَهَالَةٍ ثمَُّ تَابُواْ مِن بَعْدِ ذَالِكَ وَ أَصْلَحُواْ إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيم [119]
امّا پروردگارت نسبت به آنها كه از روى جهالت، كار بدى انجام داده‌اند، سپس توبه كرده و در مقام جبران و اصلاح برآمده‌اند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِبْنِ‌الْفُضَیْلِ قَالَ قُلْتُ یُدْخِلُ مَنْ یَشاءُ فِی رَحْمَتِهِ قَالَ فِی وَلَایَتِنَا قَالَ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً أَلِیماً أَ لَا تَرَی أَنَّ اللَّهَ یَقُولُ وَ ما ظَلَمُونا وَ لکِنْ کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ قَالَ إِنَّ اللَّهَ أَعَزُّ وَ أَمْنَعُ مِنْ أَنْ یَظْلِمَ أَوْ یَنْسُبَ نَفْسَهُ إِلَی ظُلْمٍ وَ لَکِنَّ اللَّهَ خَلَطَنَا بِنَفْسِهِ فَجَعَلَ ظُلْمَنَا ظُلْمَهُ وَ وَلَایَتَنَا وَلَایَتَهُ ثُمَّ أَنْزَلَ بِذَلِکَ قُرْآناً عَلَی نَبِیِّهِ فَقَالَ وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لکِنْ کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ قُلْتُ هَذَا تَنْزِیلٌ قَالَ نَعَم.
امام کاظم (علیه السلام)- محمّدبن‌فضیل گوید: به امام کاظم (علیه السلام) عرض کردم: «هرکس را که بخواهد مشمول رحمت خود سازد، (انسان/۳۱) [یعنی چه؟]» فرمود: «یعنی در ولایت ما. و برای ستمکاران عذابی دردآور آماده کرده است، (انسان/۳۱) مگر این آیه را دقت نکرده‌ای: و آنان بر ما ستم نکردند، بلکه بر خود ستم میکردند (بقره/۵۷) خداوند منزّه است از اینکه ستم کند یا ظلمی را به خودش نسبت دهد امّا (در این آیات) خداوند ما را با نفس خود قرین و همراه قرار داده به همین جهت ظلم به ما را ظلم به خود نسبت داده و ولایت ما را ولایت خود محسوب نموده سپس در این مورد آیه نازل کرده: وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لکِنْ کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ». گفتم: «آیه همین‌طور نازل شده است»؟ فرمود: «آری»!
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَا ظَلَمْنَاهُمْ بِتَرْکِهِمْ وَلَایَهًَْ أَهْلِ بَیْتِکَ وَ لَکِنْ کَانُوا هُمُ الظَّالِمِینَ.
امام صادق (علیه السلام)- وَ مَا ظَلَمْنَاهُمْ ما به سبب ترک ولایت اهل بیت تو، به آنها ستم نکردیم بلکه آنها بودند که به خودشان ستم می کردند.