آیه وَ يَجْعَلُونَ للهِ الْبَناتِ سُبْحانَهُ وَ لَهُمْ ما يَشْتَهُونَ [57]
آن‌ها [در پندار خود]، براى خداوند دخترانى قرار مى دهند؛ منزّه است [از این که فرزندى داشته باشد] درحالی‌که براى خودشان، آنچه را دوست دارند، قائل مى‌شوند.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ یَجْعَلُونَ للهِ الْبَناتِ قَالَ قَالَتْ قُرَیْشٌ إِنَّ الْمَلَائِکَهًَْ هُمْ بَنَاتُ اللَّهِ فَنَسَبُوا مَا لَا یَشْتَهُونَ إِلَی اللَّهِ فَقَالَ اللَّهُ تَعَالَی سُبْحانَهُ وَ لَهُمْ ما یَشْتَهُونَ یَعْنِی مِنَ الْبَنِینَ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قریش معتقد بودند: ملائکه، دختران خدا هستند و آنچه را خود نمی‌پسندیدند [یعنی دختران] به خدا نسبت می‌دادند و لذا خداوند فرمود: سُبْحَانَهُ وَلَهُم مَّا یَشْتَهُونَ یعنی [فرزندانی که می‌پسندند] پسران هستند.