آیه وَ لَوْ يُؤاخِذُ اللهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِمْ ما تَرَكَ عَلَيْها مِنْ دَابَّةٍ وَ لكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا يَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا يَسْتَقْدِمُونَ [61]
و اگر خداوند مردم را به خاطر ظلمشان مجازات مى‌كرد، جنبنده اى را بر روى زمين باقى نمى‌گذارد؛ ولى [مجازات] آن‌ها را تا زمان معيّنى به تأخير مي‌ا‌ندازد؛ و هنگامى‌كه اجلشان فرا رسد، نه ساعتى تأخير مى‌كنند، و نه ساعتى پيشى مى‌گيرند.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ لَوْ یُؤاخِذُ اللهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِمْ أیْ عِنْدَ مَعْصِیَتِهِمْ وَ ظُلْمِهِمْ ما تَرَکَ عَلَیْها مِنْ دَابَّةٍ وَ لکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلی أَجَلٍ مُسَمًّی فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِم؛ یعنی [اگر] در همان لحظه‌ی گناه و ظلم، آن‌ها [را مواخذه می‌کرد]. مَّا تَرَکَ عَلَیْهَا مِن دَآبَّةٍ وَلَکِن یُؤَخِّرُهُمْ إلَی أَجَلٍ مُّسَمًّی فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ یَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ یَسْتَقْدِمُونَ.
الصّادق (علیه السلام)- الْأَجَلُ الَّذِی یُسَمَّی فِی لَیْلَهًِْ الْقَدْرِ هُوَ الْأَجَلُ الَّذِی قَالَ اللَّهُ تَعَالَی فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ.
امام صادق (علیه السلام)- اجل و مهلتی که در شب قدر معین می‌شود، همان اجلی است که خدا می‌فرماید: فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ یَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ یَسْتَقْدِمُونَ.