آیه طسم [1]
طسم
الصّادق ( وَ أَمَّا طسم فَمَعْنَاهُ أَنَا الطَّالِبُ السَّمِیعُ الْمُبْدِئُ الْمُعِید.
امام صادق ( و امّا طسم به این معنا هست که من طالب (خواهنده) و سمیع (شنوا) و مُبدئ (آغازگر) و معید (بازگرداننده) هستم.
علی‌بن‌ابراهیم ( طسم هُوَ حَرْفٌ مِنْ حُرُوفِ اسْمِ اللَّهِ الْأَعْظَمِ الْمَرْمُوزِ فِی الْقُرْآنِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( طسم یکی از حروف اعظم و رمزهای خداوند در قرآن می‌باشد.
الرّسول ( عَنْ عَلِیٍّ (عَنِ النَّبِیِّ (لَمَّا نَزَلَتْ طسم قَالَ: الطَّاءُ طُورُ سَیْنَاءَ وَ السِّینُ الْإِسْکَنْدَرِیَّهًُْ وَ الْمِیمُ مَکَّهًُْ. وَ قِیلَ: الطَّاءُ شَجَرَهًُْ طُوبَی وَ السِّینُ سِدْرَهًُْ الْمُنْتَهَی وَ الْمِیمُ مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَی (.
پیامبر ( محمّدبن‌حنفیّه از علی (نقل‌کرده که پیامبر اکرم (هنگام نزول طسم فرمود: «مراد ازطاء؛ طور سیناء، سین؛ اسکندریه و میم؛ مکّه است». و نیز گفته شده: مراد از طاء؛ درخت طوبی، سین؛ سدرهًْ المنتهی (درخت پر برگ و پر سایه‌ای است که در اوج آسمان‌ها، در منتهی‌الیه عروج فرشتگان و ارواح شهداء و علوم انبیاء (و اعمال انسان‌ها قرارگرفته است، جایی که فرشتگان از آن فراتر نمی‌روند، و جبرئیل نیز در سفر معراج به هنگامی‌که به آن رسید متوقّف شد. البتّه منظور درختی شبیه آنچه در زمین می‌بینیم نیست، بلکه اشاره به سایبان عظیمی است در جوار قرب رحمت حق که فرشتگان بر برگ‌های آن تسبیح می‌کنند و امّت‌هایی از نیکان و پاکان در سایه‌ی آن قرار دارند) و میم؛ محمّد مصطفی (است.