آیه بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ [195]
[آن را] به زبان عربى [و گويا، و] آشكار [نازل كرد].
الصّادقین ( عَنِ الْحَجَّالِ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أَحَدِهِمَا (قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِلِسانٍ عَرَبِیٍّ مُبِینٍ قَالَ یُبِینُ الْأَلْسُنَ وَ لَا تُبِینُهُ الْأَلْسُنُ.
امام باقر (و امام صادق ( حجّال از کسی که برایش از یکی از آن دو امام (روایت می‌کند: از ایشان در مورد: بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُّبِینٍ پرسیدم، فرمود: «آن است که عربی زبان‌ها را تبیین می‌کند و زبان‌ها تبیین‌کننده‌ی آن نیستند».
الصّادق ( مَا أَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی کِتَاباً وَ لَا وَحْیاً إِلَّا بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَکَانَ یَقَعُ فِی مَسَامِعِ الْأَنْبِیَاءِ بِأَلْسِنَهًِْ قَوْمِهِمْ وَ کَانَ یَقَعُ فِی مَسَامِعِ نَبِیِّنَا (بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَإِذَا کَلَّمَ بِهِ قَوْمَهُمْ کَلَّمَهُمْ بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَیَقَعُ فِی مَسَامِعِهِمْ بِلِسَانِهِمْ وَ کَانَ أَحَدٌ لَا یُخَاطِبُ رَسُولَ اللَّهِ (بِأَیِّ لِسَانٍ خَاطَبَهُ إِلَّا وَقَعَ فِی مَسَامِعِهِ بِالْعَرَبِیَّهًِْ کُلَّ ذَلِکَ یُتَرْجِمُ جَبْرَئِیلُ (لَهُ وَ عَنْهُ تَشْرِیفاً مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ لَهُ (.
امام صادق ( خداوند تبارک و تعالی هیچ کتاب یا وحیی را جز به زبان عربی نازل نکرده، امّا این ها به زبان قوم پیامبران بر گوش ایشان می نشسته و به گوش پیامبر (ما به همان عربی نشسته است. این گونه وقتی حضرت با قوم خود سخن می گفته به زبان عربی سخن میگفته و سخنان ایشان به زبان خودشان بر گوش هایشان می نشسته است. هرکس با هر زبانی با پیامبر (هم سخن می شده آن سخن به زبان عربی به گوش حضرت می نشسته است. جبرئیل همه این سخنان را برای حضرت و از ایشان ترجمه می کرده و این منزلتی از سوی خداوند متعال بوده است.
الصّادق ( عَنْ جَعْفَرِ‌بْنِ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌مُحَمَّدِ بْنِ‌عُمَارَهًَْ عَنْ أَبِیهِ قَال: سَمِعْتُ الصّادق (جَعْفَرَبْنَ‌مُحَمَّدٍ (یَقُولُ الْمُؤْمِنُ عَلَوِیٌّ لِأَنَّهُ عَلَا فِی الْمَعْرِفَهًِْ وَ الْمُؤْمِنُ هَاشِمِیٌّ لِأَنَّهُ هَشَمَ الضَّلَالَهًَْ وَ الْمُؤْمِنُ قُرَشِیٌّ لِأَنَّهُ أَقَرَّ بِالشَّیْءِ الْمَأْخُوذِ عَنَّا وَ الْمُؤْمِنُ عَجَمِیٌّ لِأَنَّهُ اسْتَعْجَمَ عَلَیْهِ أَبْوَابَ الشَّرِّ وَ الْمُؤْمِنُ عَرَبِیٌّ لِأَنَّ نَبِیَّهُ (عَرَبِیٌّ وَ کِتَابَهُ الْمُنْزَلُ بِلِسانٍ عَرَبِیٍّ مُبِینٍ.
امام صادق ( مؤمن علوی است، زیرا در معرفت مقام عالی و بلندی دارد. مؤمن هاشمی است، زیرا ضلالت و گمراهی را شکست می‌دهد. مؤمن قرشی است، زیرا به شیئی که از ما اخذ شده اقرار دارد. مؤمن عجمی است، زیرا ابواب شرّ بر او بسته است. مؤمن عربی است، زیرا پیامبرش عربی بوده و کتابش به زبان عربی آشکار می‌باشد.